Eins og kunnugt er fór Austurríki með sigur af hólmi eftir æsispennandi og að mörgu leyti skrýtna atkvæðagreiðslu þar sem um tíma var útlit fyrir að Ísrael myndi standa uppi sem sigurvegari.
Í aðsendri grein sem birtist á vef Vísis í gær segir Rakel að þessi keppni segi svo margt um svo margt.
„Hún lýsir svo vel þeirri birtingarmynd sem sést í kerfi sem ég þekki svo vel sem starfandi grunnskólakennari til margra ára. Kerfi þar sem er skólaskylda og þeir sem beita ofbeldi og eyðileggja fyrir öðrum fá að vera með í öllu sama hvað þeir gera og þeir vita það. Þeir þekkja sinn rétt og hversu langt þeir geta farið,“ segir hún í grein sinni.
Hún bætir við að þeim sem alast upp við mannúðleg gildi, gagnrýna hugsun og vilja til að gera heiminn betri en hann er blöskri hversu lausan taum ofbeldisseggir fá.
„Ég get ekki neitað því að sem kennari þá finnst mér erfitt að standa frammi fyrir nemendum og fá spurninguna „má drepa börn.“ Þessa spurningu fæ ég frá nemendum sem horfa á fréttir heima hjá sér eða á netinu þar sem þeir sjá nánast á rauntíma jafnaldra þeirra drepna af fullorðnu fólki sem hefur tekið meðvitaðar ákvarðanir um að murka úr börnum lífið annað hvort með vopnum eða svelta þau til bana.“
Rakel segir að stutta svarið sé vitanlega það að ekki megi drepa börn frekar en aðra.
„En hvernig svar er það þegar raunin er önnur ? Börn eru ekki vitlaus. Þau vita lengra en nef þeirra nær. Þau lesa út úr þessu að það borgar sig að vera hávaðasamastur og frekastur með mestan yfirgang. Eða eins og máltækið segir „If you can’t beat them join them.“
Ég er kvíðin yfir því að fá yfir mig spurningar frá nemendum þegar ég kem aftur til starfa eftir Evrópusöngvakeppnina í ár. Því ég veit að sumar þeirra munu snúast um sterka stöðu Ísrael í keppninni og hvers vegna þetta land sé yfir höfuð í keppninni þar sem um Evrópukeppni er að ræða.“
Rakel endar grein sína á þeim orðum að börn læra það sem fyrir þeim er haft og velja sér leiðtoga í lífinu sem þau telja besta fyrir sína hagsmuni.
„Þetta er þeirra leið til að lifa af. Hvert stefnum við? Erum við fullorðna fólkið góðar fyrirmyndir ? Eru skilaboð okkar til barna að það er í lagi að beita ofbeldi?“
