Endurvinnslan og VÍS hafa verið sýknuð af skaðabótakröfu konu sem slasaðist alvarlega er hún festist í sjálfvirkri hurð í Endurvinnslunni að Dalvegi í Kópavogi árið 2015. Dómurinn var kveðinn upp í Héraðsdómi Reykjavíkur þann 30. júní.
Þann 19. nóvember það ár átti konan, sem þá var 73 ára gömul, leið í móttökustöð Endurvinnslunnar að Dalvegi 28 í Kópavogi. Gengið er inn í húsið um dyr sem lokað er með rafdrifinni hurð sem opnast og lokast sjálfvirkt. Þegar konan var á leið út úr húsinu lokaðist rafmagnshurðin á hana svo að hún missti jafnvægið, féll í gólfið og slasaðist. Konan telur að hurðin hafi verið vanstillt eða biluð og öryggisbúnaður hennar hafi ekki virkað rétt.
Samkvæmt vottorði læknis voru áverkar konunnar eftir slysið tognun og ofreynsla á mjöðm, mar á ótilgreindum hluta fótleggjar, tognun og ofreynsla á ökkla og mar á ótilgreindum hlutum fóta.
Í læknisvottorðinu segir:
„Hér er þannig um 73 ára gamla konu sem verður fyrir því að sjálflokandi hurð lendir á henni og hún dettur illa og fær mikið mar einkum á hægra mjaðmarsvæði niðurfótinn og ökkla og eins á vinstri ökklann. Lagðist meira og minna í rúmið í margar vikur, komst þannig ekkert út um jólin og ekki fyrr en 10. febrúar að hún fer út úr húsi og þá til mín og hefur lítið farið síðan annað en það allra nauðsynlegasta.“
Konan tilkynnti um tjón sitt til VÍS í janúar 2016 og krafðist þess að tjónið yrði bætt úr ábyrgðartryggingu atvinnurekstrar Endurvinnslunnar. Í kjölfar bréfaskrifta fór það svo að VÍS hafnaði bótaskyldu fyrir hönd Endurvinnslunnar í febrúar 2017.
Í málatilbúnaði konunnar er staðhæft að rafmagnshurðin hafi lokast á hana skyndilega án þess hún fengi rönd við reist og fellt hana svo hún slasaðist. Röng stilling hafi valdið því að hurðin lokaðist þrátt fyrir það eðlilega viðnám að einhver stóð fyrir henni.
Konan segist hafa orðið fyrir verulegum miska vegna slyssins. Hún hafi verið rúmliggjandi í rúma þrjá mánuði og lést um 14 kg á tímabilinu. Hún hafi einangrast félagslega og þetta hafi tekið mjög á sálarlíf hennar. Hún hafi enn fremur orðið fyrir varanlegu heilsutjóni og sé nú bundin hjólastól.
Ágreiningur var milli málsaðila um hvort hurðin hafi verið útbúin eðlilegum öryggisbúnaði. Endurvinnslan staðhæfði að svo hefði verið og óaðgæsla konunnar hafi valdið því að hurðin lokaðist á hana. Konan hafi að ástæðulausu ákveðið að nema staðar í dyragættinni þótt hún vissi um sjálfvirkni hurðarinnar í tengslum við skynjun á hreyfingu.
Þá var vísað til þess að ekkert hafi komið fram sem bendi til þess að hurðin hafi nokkurn tíma bilað eða gallar komið fram á henni.
Konan hélt því fram í sínum málatilbúnaði að viðgerð hafi farið fram á hurðinni skömmu eftir atvikið en því mótmælti Endurvinnslan.
