Druslugangan fór fram í sjöunda sinn. Gengið var frá Hallgrímskirkju niður á Austurvöll.
Blaðamenn DV fóru á vettvang og náðu myndum af göngunni.
Helga Lind Mar, ein af skipuleggjendum göngunnar, sagði frá sinni reynslu af kynferðisofbeldi í viðtali við Fréttablaðið í dag. Sagði hún að við sem samfélag töluðum aldrei um kynlíf, það sé enn ákveðið tabú þrátt fyrir að kynlíf sé bara samskipti: „Við lærum að stunda eðlileg samskipti áður en við áttum okkur á því hver við erum. Við skiljum að ef við t.d. setjumst of nálægt manneskju sem þykir það óþægilegt, við skynjum og lesum aðstæður. En svo þegar inn í svefnherbergið er komið þá falla samskiptareglur gjarnan úr gildi.“
Hún segir að skoða þurfi rót vandans, það þurfi að standa með þolendum þó svo að gerendur séu vinir okkar. Vinna þurfi gegn skrímslavæðingu þar sem gerendur séu ekki endilega vont fólk, þeir séu allskonar líkt og þolendur: „Á meðan við gerum okkur ekki grein fyrir því að gerendur eru allskonar þá ýtum við líka undir það að gerendur gangast ekki við brotunum sínum. Málið er nefnilega að þrátt fyrir að þú áttir þig ekki á því að þú sért að fara yfir mörk einhvers, þá er brotið samt að eiga sér stað. Það gagnast öllum að gerendur geti betur speglað sig í umhverfi sem þeir eru ekki einfaldlega skrímsli.“
Helga Lind segir að í krafti fjöldans sé hægt að berjast fyrir breytingum á réttarvörslukerfinu: „Druslugangan er regnhlífin fyrir okkur öll. Druslugangan er sameiningartákn fyrir alla sem berjast fyrir kynferðisofbeldi eða vilja sýna samstöðu með þolendum kynferðislegs ofbeldis.“ segir Helga Lind.“
Dóra Björt Guðjónsdóttir, forseti borgarstjórnar Reykjavíkur, tók ekki þátt í göngunni að þessu sinni en skrifaði langa kveðju og sagðist ætla í eigin druslugöngu. Segir hún að fyrir sér snúist gangan um að elta ekki viðmið annarra og að þó svo að einhver velji að klæða sig druslulega eða sofa hjá fullt af fólki, þá sé ábyrgð og skömmin á kynferðisbrotum alltaf á herðum gerandans, ekki þolanda. „Að samfélagið virði ,,já” og ,,nei” kvenna er næsta bylting. Það er kominn tími til að orð kvenna skipti jafn miklu máli og orð karla. Það er þekkt staðreynd að oft þegar kona kemur með hugmynd í hópi er síður hlustað en þegar sama hugmynd kemur frá karli. Það er eins og skilaboðin gjaldfellist við það eitt að koma úr ranni kvenna,“ segir Dóra.
Þegar kona segir nei þá séu orð hennar ekkert ódýrari en orð karla. „Orðin eru hennar. Líkaminn er hennar. Viljinn er hennar. Og hann er ekkert ódýrari eða óstyrkari en vilji karla. Konur vilja líka eða vilja ekki. Konur eru fyrst og fremst manneskjur. Það er kominn tími til að orð kvenna skipti jafn miklu máli og orð karla.“
