Danmörk hefur átt marga hæfa konunga og drottningar í gegnum tíðina. Kristján VII var ekki einn af þeim en hann var uppi frá 1749 til 1808.

Kristján þessi var andlega vanheill og bæði bróðir hans og sonur stýrðu ríkinu í hans stað.

Hann var ofstækisfullur, haldinn ofsóknarbrjálæði og ofbeldishneigður.

Iðulega hélt hann á krár Kaupmannahafnar með fylgdarliði sínu og olli þar miklum óskunda. Í matarveislum hagaði hann sér kjánalega og kastaði mat í gesti. Stundum lamdi hann fólk með gaddakylfu án nokkurrar ástæðu og var þá jafnan umkringdur lífvörðum.

Ólmur í að fróa sér

Eitt af stærstu vandamálum Kristjáns var hversu mikið hann fróaði sér, bæði í einrúmi og fyrir framan annað fólk.

Var það mikið rætt í hirðinni og talið vandamál alls ríkisins þar sem læknar óttuðust að hann yrði ófrjór.

Aðrir læknar töldu að konungurinn yrði blindur af öllu þessu togi eða myndi á endanum drepa sig.

Vitaskuld leitaði drottningin Matthildur, kona hans, í arma annars manns, þýsks læknis að nafni Johann Struense, og missti hann höfuðið fyrir vikið.