Jóhanna kona mín keypti fjögur nagladekk undir bílinn á dögunum enda sér hún um slík verk á heimilinu. Ég vinn úti á landi einn dag í viku og henni fannst öruggast að ég væri á nöglum í þeim ferðum. Þetta höfum við alltaf gert og farið óhrædd út á flughálan Krýsuvíkurveginn eða illa færa Holtavörðuheiði.

Daginn eftir dekkjaskiptin keyrði ég á bílnum nokkra stund og hlustaði á stöðugan áróður gegn nagladekkjum í útvarpinu. Viðtal var í fréttum við sérfræðing í loftslagsmálum og annan í vegaframkvæmdum. Þeir voru sammála að nagladekk bæði eyðilegðu vegi og spilltu loftgæðum. Dekkjaframleiðendur auglýstu stöðugt alls konar vetrardekk og harðkornadekk sem kæmu í stað hinna varasömu nagladekkja. Einhver maður kom og vitnaði um alls konar boð sem væru í gildi gegn þessum dekkjum í Paradís norðursins, Noregi. Dagur borgarstjóri sagði nagladekkin mikinn skaðvald á götum Reykjavíkur. Svo bætti hann því við um Borgarlínuna að hún mundi gera bíldekk óþörf.

Eftir þennan dag leið mér illa andlega enda var allt svifrykið í andrúmsloftinu og óeðlilegt slit á vegum mér að kenna. Mér varð hugsað til lungnaveikra sem næðu ekki andanum vegna þess að ég væri á nagladekkjum. Alvarleg naglaskömm heltók huga minn enda var ég mesti umhverfissóði borgarinnar á nýju dekkjunum.

Þrátt fyrir allan þennan öfluga áróður eru liðlega helmingur borgarbúa á hinum hötuðu nagladekkjum. Þeir vita að allra veðra er von og enginn vill vera maðurinn á „illa búnum bíl“ sem stöðvaði alla umferð í Ártúnsbrekkunni eða Þrengslum. Ég er smám saman að sættast við nagladekkin og hugsa stundum til Egils afa míns Skallagrímssonar sem sagði: “Betri er nagli í dekki en náttborð á bæklunardeild.“