Fjölmiðlamaðurinn góðkunni Ómar Ragnarsson segir að það hafi ekki verið fyrr en á sjöunda áratug síðustu aldar sem sambúð Grýlu og Leppalúða varð loks þjóðkunn. Þetta segir hann á bloggi sínu en þar fer hann yfir stormasama sambúð þeirra hjóna.
„Fram á sjöunda áratug síðustu aldar var að sönnu mikið fjallað um Grýlu og Leppalúða í íslenskum þjóðsögum og kvæðum og vísum um jólin, en ekki er vitað um að nokkru sinni hafi verið minnst orði á sambúð þessara hjóna. Úr þessu var þó bætt þegar jólasveinninn Gáttaþefur frumflutti nýtt lag um Grýlu, „Ó, Grýla!“ á úti jólaskemmtun fyrir fjölda fólks á Hallærisplaninu, sem síðar fékk heitið Ingólfstorg.
Eftir að lagið rataði síðan inn á breiðskífuna „Krakkar mínir, komið þið sæl!“ varð ástalíf þeirra hjóna loks þjóðkunnugt. Eftir að búið er að lýsa Grýlu og háttalagi hennar og högum í nokkrum erindum, sem öll enduðu svona:
„Ó, Grýla! Ó, Grýla!
Ó, Grýla,
í gamla hellinum!“
hljóðar lokaerindið svona:
Og hjá þeim Grýlu´og Leppalúða´ei
linnir kífinu,
þótt hann Grýlu elski alveg
út af lífinu.
Hann eltir hana eins og flón
þótt ekki sé hún fríð.
Í sæluvímu sama lagið
syngur alla tíð:
:,: Ó, Grýla! Ó, Grýla!
Ó, Grýla, ég elska bara þig!:,:
,“ skrifar Ómar.
Ómar segir að svo virðist af þessum kvæðum að það sé fyrst og fremst ofurást Leppalúða á Grýlu sem haldi sambandinu við. „Þarna er í fáum, en hnitmiðuðum orðum, bæði lýst því, að sambúð þeirra Grýlu og Leppalúða sé afar stormasöm en jafnframt sagt að það sé ofurást Leppalúða á henni, sem haldi sambandinu við. Í framhaldinu er gefið í skyn að þessi ást Leppalúða á henni og fölskvalaus hrifning og tryggð sé óskiljanleg. Í laginu „Gamli Leppalúði“ sem var gert síðar og kom út nokkrum árum á eftir „Krakkar mínir, komið þið sæl“, er sagt örlítið nánar frá Leppalúða, og kemur þar fram líkleg ástæða þess hve heitt hann elskaði Grýlu í stefi, sem er endurtekið aftur og aftur:
„Gamli Leppalúði,
ljótur með svartan haus!“
Það var sem sagt nokkuð jafnt á komið með þeim og greinilegt, að hann mátti þakka fyrir það að Grýla leit við honum,“ skrifar Ómar.
Ómar segir að tilefni þessa skrifa hans sé viðtal Morgunblaðsins við Gáttaþef þar sem hann segir að Grýla sé dottin í ástarsögur og orðin vegan. „Í lokaerindinu kemur átakanlega fram hve Grýla var honum dýrmæt, meðan hennar naut við:
En nú er hann Leppalúði fölur og fár
og flakkar um öræfin gugginn og grár,
slappur og tinandi, horað hró,
því hann er svo einn síðan Grýla hans dó.
„Á bak við þessar fáu setningar um þau skötuhjúin býr greinilega mikil og dramatísk saga um langa og stranga ævi þessara litríku hjóna, sem gæti orðið efni í mikla örlagasögu. Nú hefur Gáttaþefur öðru sinni veitt upplýsingar um foreldra sína á baksíðu Morgunblaðsins. Ekki ber sögum hans núna alveg saman við söguna frá því fyrir rúmri hálfri öld, en vegna þess hve langt er um liðið, er skiljanlegt að eitthvað skolist til hjá honum á svona mörgum árum. En það er þó viss samsvörun í því að ástarsögur eigi huga Grýlu allan og að Leppalúði sé kominn á flakk. Ástin og flakkið voru sterk stef í sögunni í söngvunum um þau hér um árið,“ segir Ómar.
