Sjúklingurinn fékk fyrst, án þess að fá vitneskju um það, róandi lyf í kaffið sitt og síðan fékk hún sprautuna banvænu. Þrátt fyrir að hafa fengið róandi lyf barðist konan á móti því að fá sprautuna og urðu ættingjar hennar að halda henni á meðan hún var sprautuð. Þetta var fyrsta málið sinnar tegundar í Hollandi síðan lög um dánaraðstoð tóku gildi þar 2002.
Fjórum árum áður var konan greind með Alzheimers og í kjölfarið skrifaði hún undir að hún vildi fá aðstoð við að deyja ef ástand hennar yrði þannig að hún yrði að flytja á stofnun fyrir Alzheimerssjúklinga.
Konan endaði einmitt á þannig stofnun og því gaf læknirinn henni banvænt efni eftir samtöl við ættingja hennar.
Fyrir dómi var tekist á um hvort læknirinn hefði átt að ráðfæra sig frekar við konuna um ósk hennar um að deyja. Dómurinn komst að þeirri niðurstöðu að allar þær kröfur sem eru gerðar þegar fólki er veitt aðstoð við að deyja hafi verið uppfylltar í þessu máli.
Dóttir hinnar látnu sagði í yfirlýsingu eftir að dómur var kveðinn upp að hún fagni niðurstöðunni því læknirinn hafi losað móður hennar úr því andlega fangelsi sem sjúkdómur hennar var.
