„Þegar horft er til Íslands sem fyrirmyndar um skólastarf á tímum farsóttar er ekki verið að horfa til málflutnings stjórnmálamanna heldur starfa þeirra þúsunda sem halda skólakerfinu gangandi. Ef stjórnmálamenn hafa áhuga á að læra af árangri íslenskra stjórnmálamanna í menntamálum síðustu misserin er lærdómurinn sá að rétt sé að treysta á fagfólk og eiga í öflugu samráði. Núverandi menntamálaráðherra hefur lýst vilja til þess að vinna áfram með þeim hætti og komið hefur verið á daglegum samráðsfundum þar sem aðilar skólasamfélagsins eiga sína fulltrúa. Á hverjum degi frá áramótum hefur stjórn Kennarasambands Íslands fundað til að vakta stöðu skólamála. Formenn aðildarfélaga KÍ hafa séð til þess að stjórnvöld, almannavarnir, sóttvarnarlæknir og aðrir séu sem best upplýstir um stöðu mála á hverjum tíma.  Er það meðal annars gert í þeim tilgangi að ákvarðanir séu upplýstar og vandaðar.“

Sú ákvörðun stjórnvalda í dag að halda skólastarfi óbreyttu var ekki rædd á fyrrnefndum samráðsvettvangi aðila þótt skilja mætti orð heilbrigðisráðherra sem svo að um samráð hafi verið að ræða. Sú ákvörðun var tekin af ríkisstjórninni og er á ábyrgð hennar. Raunveruleikinn er sá að þegar hafa orðið miklar raskanir á skólastarfi frá áramótum og það verður afar flókið að standa vörð um menntun í landinu á næstu dögum og vikum. Leiðin áfram hlýtur að byggja á því sem hingað til hefur virkað: Að hlusta á og treysta fagfólki. Við höfum dæmi víðar en úr skólastarfi um það að stjórnvöldum fer þá fyrst að skrika fótur þegar þau taka eigin pólitísku sannfæringu fram yfir ráð þeirra sem best til þekkja.

Stjórn Kennarasambands Íslands skorar á ríkisstjórn Íslands að standa vörð um menntakerfið og menntun og hlusta á ráð færustu sérfræðinga, hvort sem um er að ræða nám eða sóttvarnir. Þá gerir stjórnin alvarlega athugasemd við þann málflutning Katrínar Jakobsdóttur  að skólum þurfi að halda opnum til að konur komist í vinnuna. Ef stjórnvöldum er jafn annt um jafnrétti og þau segja eru þeim hæg heimatökin að byrja á eigin ranni – enda viðhalda þau sjálf einu stærsta, kerfislæga ójafnrétti íslensks samfélags: láglaunastefnu kvennastétta í opinberum störfum.