Í Landnámu segir:
„Ölvir barnakarl hét maður ágætur í Noregi; hann var víkingur mikill. Hann lét eigi henda börn á spjótaoddum, sem þá var víkingum títt; því var hann barnakarl kallaður.“
Margir barnakarlar sitja nú á hinu háa Alþingi, í Miðflokknum og Sjálfstæðisflokknum. Nokkrar barnakerlingar líka og hæst bylur þar í Ingu Sæland eins og henni einni er lagið. Í vikunni var kosið um ný lög um fóstureyðingar. Ekki skipaði sjálfur barnamálaráðherrann, Ásmundur Einar, sér í lið með hinum barnakörlunum þó.
Gífuryrði barnakarlanna og -kerlinganna voru mikil þegar þingmenn gerðu grein fyrir atkvæði sínu. Lýstu þeir yfir megnri andúð á frumvarpinu. Sumir þeirra hafa látið gamminn geisa á þingi undanfarna daga. Sæland sagði til dæmis að verið væri að taka ákvörðun um að drepa börn í móðurkviði.
Svarthöfði tók vel eftir þessu í atkvæðagreiðslunni og sá drápsfýsnina í augum þeirra sem sögðu glaðhlakkalega já við frumvarpinu. Fólk sem veit greinilega ekkert betra en að kasta börnum á spjótsodda, hlægja og skála í miði á eftir. Fátt veitir þeim meiri gleði en að drepa börn. Sjóða þau í potti eins og skessan Grýla og rífa þau í sig með brjóski og beinum.
Svarthöfði hjó einnig eftir því að barnakarlarnir og barnakerlingarnar hafa ekki alltaf verið barnanna best þegar kemur að málefnum barna. Mestmegnis eru þetta eldri menn og í íhaldssamari kantinum. Ekki rekur Svarthöfða minni til þess að þeir hafi barist fyrir málefnum barna fyrr, beitt sér fyrir auknum fjármunum til barnabóta eða fjárstuðningi við barnafjölskyldur.
Þarna eru til dæmis þingmenn eins og Ólafur Ísleifsson og Ásmundur Friðriksson sem hafa verið ómyrkir í máli þegar kemur að málefnum hælisleitenda. Gildir þá einu hvort þeir eigi börn eða ekki, sem rifin eru upp um miðjar nætur og send með næturflugi út í óvissuna. Þarna er einnig Brynjar Níelsson lögmaður sem meðal annars varði Ágúst Magnússon, einn alræmdasta barnaníðing Íslandssögunnar. Og Sigríður Á. Andersen sem gekk svo vasklega fram í að halda upplýsingum um uppreista æru leyndum fyrir þolendum tveggja barnaníðinga. Svo vasklega að ríkisstjórn Íslands sprakk í kjölfarið.
Siðferðispostularnir eru fleiri innan raða barnakarla og -kerlinga sem ganga nú fram með sverð og skjöld. Varla þarf að minnast á Klausturdónana. Bergþór Ólason sem fann skrokkinn sem „typpið á honum dugði í“ og Gunnar Braga Sveinsson sem vildi hjóla í „helvítis tíkina.“
En í þessari viku gátu barnakarlarnir og barnakerlingarnar barið sér á brjóst, klappað sér á bakið og slegið sig til riddara sem helstu málsvara góðs siðgæðis og umhyggju fyrir börnum.
