Harmonika 55 þúsund krónur, prjónavél 12 þúsund, lítið barborð 14 þúsund. Allt með ljótum grænum verðmiðum sem erfitt er að ná af og meiðir Svarthöfða undir nöglunum. Gamlir He-Man-kallar á 650 krónur stykkið. Þeir eru ekki einu sinni með með brynju og sverð. Bara berir að ofan og hálflúskraðir greyin.
Eins og ávallt mætir Svarthöfði tímanlega og sá að fyrir opnun stóðu tugir fyrir utan búðina og biðu þess að hún yrði opnuð. Þetta hefur Svarthöfði aðeins séð þegar Dunkin’ Donuts var opnað í Austurstræti árið 2015. En jú, líka í sjónvarpinu þegar Kanar berjast um raftæki á svörtum föstudegi. Svarthöfða var svolítið brugðið en lét ekki deigan síga.
Svarthöfði fór á stúfana og leitaði skýringa á þessu. Komst hann að því að bölvuðu góðærinu er um að kenna. Íslendingar kaupa allt nýtt og henda nánast ónotuðum hlutum beint í tunnuna, sumu enn í verksmiðjuplastinu. Stórvesírarnir á Sorpu geta því valið bestu bitana en sleppt alvöru ruslinu.
Veltir Svarthöfði fyrir sér hver næstu skref Góða hirðisins verði. Munu þeir opna netverslun? Auglýsa vörur sínar í Sjónvarpinu? Kannski fara í útrás til Köben og Lundúna? Den Gode Hyrde – Design Fabuleux.
Þetta er varhugaverð þróun að mati Svarthöfða. Strangheiðarlegt alþýðufólk hefur varla efni á að kaupa rusl lengur. Góði hirðirinn er hins vegar ekki eini nytjamarkaðurinn á höfuðborgarsvæðinu og hefur Svarthöfði í auknum mæli neyðst til að versla við markað ABC Barnahjálpar og Rauða krossinn. Þar er ruslið á mun samkeppnishæfara verði og þjónustan fín. Það kæmi Svarthöfða þó hins vegar lítið á óvart ef þessir markaðir færu að elta Góða hirðinn og þá er voðinn vís. Hvar verður þá hægt að kaupa rusl?
