Um fátt er meira rætt þessa dagana, á kaffistofum, í fjölskylduboðum, síðum dagblaðanna eða á samfélagsmiðlum en vopnaburð lögreglu. Sitt sýnist hverjum og hafa margir fletir á málinu verið viðraðir. Þórlindur Kjartansson pistlahöfundur skrifar grein í Fréttablaðið í dag „Að þekkja hvorki sverð né blóð“ þar sem hann fjallar um það hve mikil breyting það er á íslensku samfélagi ef að lögreglumenn eru búnir vopnum.
Þórlindur hefur grein sína með því að tæpa á því að lenskan sé víðast hvar í heiminum að halda hersýningar í tengslum við þjóðhátíðardaga enda þurftu margar þjóðir heims að berjast með blóði, svita og tárum fyrir frelsi sínu. Það sama sé ekki uppi á teningnum hér á landi því blessunarlega hafi íslensk þjóð öðlast sjálfstæði án nokkurra blóðsúthellinga, í miðjum hildarleik síðari heimsstyrjaldar, mesta eyðileggingartímabili nútímans.
Þegar Íslendingar lýstu yfir fullu sjálfstæði árið 1944 var engin hersýning, heldur var efnt til ljóðasamkeppni,
Ein helsta uppspretta þjóðarstolts Íslendinga er að hans mati að friðsamari lönd fyrirfinnist ekki. Þetta feli í sér að íslenskir lögregluþjónar gegni hlutverki sáttasemjara sem beiti ekki valdi og ofbeldi nema tilneyddur. Það sé þá gert af mikilli hófsemi. Þetta sé stærsta ástæða þess að lögreglan hér á landi njóti jafn mikillar virðingar og traust hér á landi og raun ber vitni.
Það er því ekki skrýtið að mörgum hafi brugðið þegar lögreglumenn með skammbyssur fóru að skjóta upp kollinum á fjöldasamkomum, sem og yfir viðbrögðum og skýringum Ríkislögreglustjóra vegna þessa og að slíkt muni halda áfram.
Annars vegar hljóta flestir að vera hikandi við að þykjast vita betur en lögreglan hvort slík stefnubreyting sé vitræn; en hins vegar skynjum við að með þessari ákvörðun er ákaflega mikilvægu gildi í íslensku samfélagi stefnt í hættu og skarð hoggið í einn af hornsteinum þjóðarstoltsins,
segir í greininni.
Hann viðurkennir að flestir þegnar hafi skilning á því að lögregla þurfi að hafa aðgang að vopnum, til notkunar ef þörf krefur. Það þarf líka að hlusta á raddir lögreglufólks sem lengi hefur varað við bágum starfskjörum og aðstæðum sem hindri endurnýjun í stéttinni.
Það sé hins vegar erfitt að bægja þeirri hugsun frá að þessi vopnaburður sé einungis forsmekkurinn og í bígerð séu gagngerar breytingar á útbúnaði lögreglu. Að afskrifa áhyggjur fólks sem storm í vatnsglasi sé ekki boðlegt því sú þróun hafi verið viðgangandi víða um heim að lögregla vígbúist og fjarlægist þar með samfélagið sem hún á að vernda.
Ákvarðanir Ríkislögreglustjóra eru ekki yfir gagnrýni hafnar og það sé ekki í anda íslenskrar umræðu að neita að færa rök fyrir máli sínu með orðunum: „Þér kemur það ekki við“.
Þeir, sem ekki þykjast skilja áhyggjur fólks af stefnubreytingunni, velta fyrir sér þeirri spurningu hvort það sé sérstakt þroskamerki hjá einstaklingi eða samfélagi að samþykkja í blindni dómgreind yfirvalds; hvort sem maður hefur traust á því eða ekki,
segir Þórlindur enn fremur.
Líkur hann pistlinum með eftirfarandi orðum:
Ísland er friðsæl þjóð þótt enginn sé svo barnalegur að halda að glæpir eða voðaverk geti ekki átt sér stað hér eins og annars staðar. En það er líka óþroskað að gera of mikið úr þeirri áhættu og skaða að óþörfu mikilvæg gildi samfélagsins—þau hin sömu og sjálfstæði okkar og þjóðarstolt byggjast á.
