Rúnar Hroði Geirmundsson einkaþjálfari og heimsmeistari í kraftlyftingum segist hafa skipt algjörlega um takt í lífinu. Rúnar, sem er nýjasti gesturinn í podcasti Sölva Tryggvasonar, segir að langlífi og heilbrigði hafi tekið við af öfgum sem tengdust kraftlyftingaferlinum:
,,Ég er búinn að vera í ákveðinni tilvistarkreppu undanfarin ár. Ég hef verið karakter í mjög mörg ár sem ég er eiginlega ekki lengur. Ég var mjög reiður ungur maður og fann drifkraftinn þar, en núna er ég eiginlega ekkert reiður lengur. Það er mjög góð tilfinning, en að sama skapi getur verið skrýtið að þurfa að finna sig upp á nýtt. En að vera stanslaust í ,,fight or flight“ er ekki gott fyrir mann og það er líklega þroskamerki að vera ekki þar lengur. Öll mín nálgun á heilsu hefur líka breyst og núna hef ég fyrst og fremst áhuga á heilbrigði og langlífi fyrir mig og fjölskylduna mína. Kraftlyftingar höfðu verið líf mitt í öll þessi ár og margt af því sem ég gerði þar var mjög öfgakennt. En svo vaknaði ég bara einn daginn og gat ekki farið almennilega niður á gólf að leika við þá af því að ég var svo þungur í líkamanum og það kviknaði eitthvað ljós. Ég labbaði upp að konunni minni og sagði: ,,Ég er hættur“. Ég var orðinn mjög þungur, með þykkt blóð og háan blóðþrýsting og leið bara almennt illa í eigin líkama og komst bara að þeirri niðurstöðu að þetta væri engan veginn þess virði.“
Kraftlyftingaferill Rúnars byrjaði inni á Kvíabryggju, þar sem hann ólst upp. Hann segir að alveg frá byrjun hafi hann bitið í sig að fara alla leið og það hafi á endanum tekist:
,,Það eru ekki margir sem vita það að ég er alinn upp á Kvíabryggju, inni í fangelsi. Amma mín og Afi, mamma og pabbi ráku þetta hús í tugi ára og ég bara var þarna alltaf og þar byrjaði ég að lyfta. Mitt fyrsta keppnismót í kraftlyftingum átti sér þann aðdraganda að ég fékk far með vini mínum sem var að fara í sitt fyrsta dagsleyfi úr fangelsinu. Ég var 55 kíló þegar ég byrjaði, en sagði samt þarna strax: ,,Ég ætla að verða heimsmeistari“. Ég beit það í mig og ég er svo bilaður að ég gaf þessa hugmynd aldrei upp á bátinn, þó að mörgum þætti þetta hlægileg hugmynd. Á endanum var ég orðinn 110 kíló, þó að ég sé bara 168 sentimetrar á hæð,“ segir Rúnar sem náði markmiðinu og vann á endanum heimsmeistaratitil og fleiri en einn Evrópumeistaratitil í kraftlyftingum:
,,Ég var í mörg ár í Jakabóli og það var margt mjög galið í því hvernig við gerðum hlutina. Það var bara allt gert til að verða stór og sterkur. Við borðuðum nammi á milli setta til að ná glúkósanum upp og það var reglulegt að maður væri ælandi á æfingum og bara almennt að gera hluti sem tíðkast ekki í dag. Þetta var frábært tímabil og mikið af góðum minningum, en ég er glaður að hafa ákveðið að skipta um takt og ég get ekki borið það saman hvað mér líður mikið betur í líkamanum eftir að ég hætti öfgunum og fór að léttast og borða hreint fæði.“
Rúnar hefur þurft að sýna mikla þrautsegju allt sitt líf og það er óhætt að segja að hann hafi ítrekað mætt miklu mótlæti, en hefur alltaf neitað að gefast upp:
,,Ég var heimilislaus um tíma og þegar ég var 16 ára átti ég engan samastað og það var ömurlegur tími í mínu lífi. Ég fór til sálfræðings til að ræða þennan tíma í lífi mínu og ég held að sálfræðingurinn hafi sjálfur þurft sálfræðitíma eftir að hafa hlustað á mig. Þarna var ég mjög reiður, ungur og brjálaður maður. Ég beina erfiðleikunum í ákveðinn farveg, annars væri ég líklega ekki hér. Það jákvæða við þetta tímabil er að ég þróaði með mér rosalegan viljastyrk og þrautsegju og þarna varð til karakterinn Hroði fyrir alvöru. En þó að maður búi kannski til ákveðinn styrk og karaktereinkenni við að þurfa að þola ömurlega hluti er það samt aldrei gott fyrir barn. Ég er núna sjálfur að ala upp tvo unga stráka og ég horfi stundum á þá þegar þeir eru sofnaðir og þurrka tár yfir því að hugsa að ég hafi verið leiðinlegur við þá yfir daginn. Ég vil alls ekki ala þá upp í bómul og legg mikið upp úr því að gefa þeim ,,tough love”, en það er stórkostlegt að þeir þurfi ekki að upplifa hluti sem ég upplifði,“ segir Rúnar og heldur áfram:
,,Þó að ég sé einlæglega þeirrar skoðunar að börn eigi ekki að upplifa óþarfa hörku hika ég ekki við að segja það að stór hluti fólks í dag eru bara aumingjar og haugar. Það er einhver bylgja sem kom hjá fólki í kringum mína kynslóð sem olli því að þetta eru mestu aumingja-foreldrar sem hafa verið til. Krakkarnir þeirra tala upp til hópa varla íslensku, hanga bara í símanum og Ipadinum og fá enga athygli heima fyrir. Það er ekki börnunum að kenna, en foreldrarnir eru svo miklir haugar að þeir leyfa sér að ala upp símafíkla af því að þau nenna ekki að leggja sig fram um að gefa börnunum sínum alvöru uppeldi.“
Rúnar hefur átt í baráttu við mannanafnanefnd á undanförnum árum, þar sem hann hefur viljað fá nafnið Hroði samþykkt, en hingað til hefur það ekki borið árangur. Í niðurstöðu nefndarinnar kom fram að nafnið hefði neikvæða og óvirðulega merkingu og mjög óvirðulega merkingu í skyldum orðum eins og hroðalegur, hroðamenni og hroðaverk. Rúnari finnst það galið að fullorðið fólk fái ekki að heita það sem það vill:
„Það er galið að fullorðið fólk megi ekki heita það sem það vill. Það gildir kannski öðru máli um lítil börn, en að fullorðinn tveggja barna faðir megi ekki heita það sem hann vill er út í hött. Mannanafnanefd segir semsagt að þetta gæti orðið einstaklingnum, semsagt mér, til ama. Við erum að borga fyrir það að einhverjir krypplingar sitji á rassinum við að ákveða það hvort fullorðið fólk megi heita það sem það vill. Pælum aðeins í því hvað það er mikið kjaftæði. Það á auðvitað að leggja þetta apparat niður. Ég hef verið kallaður þetta í 17 ár og þetta nafn skilgreinir mig. Þegar ég byrjaði að keppa í kraftlyftingum var ég ekkert rosalega sterkur, en Orri Geirsson vinur minn, sem nú er fallinn frá hafði á orði að ég væri ,,hroðinn““.
„Eftir það festist nafnið við mig. Ég var lítill og ég gat ekkert, en sagði samt alltaf að ég myndi verða heimsmeistari í kraftlyftingum. Það tókst, en tók tólf ár. Þetta var mín sjálfsmynd og það var Hroðinn sem kláraði það verkefni eins og önnur verkefni sem ég tek að mér. Ég hef snúið þessu nafni upp í mjög jákvæðan hlut og enginn tengir þetta nafn við neikvæða hluti. Fólki tengir það við mig og mína þrautseigju, þetta er bara ég. Ég heiti Rúnar Hroði. Ég ætla ekkert að gefast upp í þessarri baráttu og mun ná því í gegn að fá að heita þessu nafni.“
Hægt er að nálgast viðtalið við Rúnar og öll viðtöl og podköst Sölva Tryggvasonar inni á solvitryggva.is
