Eiríkur Hauksson tónlistargoðsögn segir það hafa verið ævintýralega lífsreynslu að vera fyrsti Eurovision fari Íslandssögunnar með alla þjóðina á bakinu. Eiríkur, sem er nýjasti gesturinn í podcasti Sölva Tryggvasonar sló í gegn árið 1985 með lögunum Gull og Gaggó Vest og ári seinna var hann mættur á stóra sviðið þegar Ísland keppti í fyrsta skipti í Eurovision:
,,Bæði þessi lög slógu í gegn og voru samtímis í fyrsta og öðru sæti á vinsældarlistanum hérna heima og í kjölfarið varð maður eiginlega almannaeign. Fyrst þegar mér var svo boðið að taka þátt í Eurovision var ég á báðum áttum og var alls ekki viss um að ég vildi fara. Það var örugglega eitthvað við rokkarann í mér sem fannst þetta ekki alveg passa við ímyndina. En svo þegar ég fór að ráðfæra mig við fólk í kringum mig var svarið oftast: ,,Auðvitað ferðu maður, er eitthvað að þér?” Svo tók bara við algjört brjálæði þar sem algjört Eurovision æði greip um sig á Íslandi. Þó að áhuginn á Eurovision sé ennþá mjög mikill á Íslandi í dag var þetta talsvert öðruvísi þegar allir horfðu á RÚV og afþreyingin í boði var bara brot af því sem hún er í dag. Þetta var á ákveðinn hátt algjörlega sturlað tímabil og vikurnar fyrir keppnina upplifði maður að öll þjóðin væri á bakvið okkur og við vorum að fara til Noregs til að vinna,” segir Eiríkur og heldur áfram:
,,Þessi bjartsýni og íslenski andinn sveif yfir vötnum og mjög stór hluti Íslendinga var algjörlega sannfærður um að við myndum vinna. Svo þegar niðurstaðan kom, þá var fólk bara brjálað út í dómnefndina, sem skildi ekki hvað við vorum með stórkostlegt lag. Þetta var draumur í dós þangað til að stigagjöfin kom. Þá leið mér nákvæmlega eins og strákum og stelpum í íþróttum þegar það kemur stórtap, þú hefur svikið land og þjóð.“
En þrátt fyrir að sextánda sætið hafi orðið raunin lét Eiríkur ekki þarna við sitja heldur keppti fyrir hönd Noregs í keppninni árið 1991 og svo aftur fyrir Ísland árið 2007:
,,Það hljómar kannski furðulega, en þó að Noregur sé milljóna þjóð, fann ég miklu meiri ábyrgðartilfinningu þegar ég keppti fyrir Ísland, meiri pressu og meiri athygli. Það að fara fyrir Íslands hönd í Eurovision á þessum tíma var eins og þú værir annað hvort að vinna eða tapa stríði fyrir landið þitt.”
,,Mamma mín segir að þetta hafi byrjað nánast í vöggu hjá mér. Frá því að ég var 3 ára gamall var alltaf sóttur skemill inn í svefnherbergi þegar það komu gestir og ég krafðist þess að fá að nota skemilinn og syngja ,,Svífur yfir Esjunni. Og þó að ég hafi verið efnilegur í fótbolta var einhvern vegin skrifað í skýin að ég myndi enda í tónlistinni,” segir Eiríkur, sem segir að þegar hann varð unglingur hafi hann fundið sinn stíl og fyrirmyndir:
„Ég man þegar ég sá Alice Cooper fyrst og hugsaði bara með mér: ,,Vá, má maður vera með svona sítt hár?” Eftir það varð ekki aftur snúið og þá tók við tímabil þar sem ég ákvað að verða alvöru rokkari og fljótlega tók við lífsstíll í ætt við það. Það var spilað á föstudags- og laugardagskvöldum og svo mikið búsað samhliða því. Þetta var líf sem var spennandi fyrir ungan töffara.”
Í þættinum talar Eiríkur um erfiðasta tímabil ævi sinnar, árin 2001 og 2002, þegar hann fékk krabbamein, fór frá fjölskyldunni og missti bílprófið vegna ölvunaraksturs:
„Ég hélt kannski eins og gerist hjá mörgum að ég væri ósigrandi á öllum vígstöðum og þá kom skellurinn. Ég hafði flutt út frá fjölskyldunni og hélt að grasið væri grænna hinum megin. Svo greinist ég með krabbamein fljótlega eftir það og þurfti að takast á við það, en svo var það einn atburður sem setti mig eiginlega alveg á botninn. Þá er ég búinn að vera að gigga og hættur í stuttu sambandi sem ég hafði verið í eftir að ég fór frá Helgu minni. Ég var eitthvað pirraður eftir tónleikaferð þar sem fátt hafði staðist og ég komst að því að sá sem átti að bóka gistingu hafði klikkað. Bíllinn minn var þarna nálægt og ég var búinn að fá mér nokkra koníak og var í miklu stuði og ákveð að fara í bílinn og keyra af stað. Ég var fullmeðvitaður um að ég væri ölvaður, en fannst þetta samt einhvern vegin góð hugmynd. En svo þegar ég er kominn út úr Osló og miðstöðin í bílnum komin á fullt fann ég að það sveif verulega á mig og ég ákvað að ég yrði að keyra út í kant og hætta að keyra. Þegar ég beygði á stórt bílastæði fyrir vörubíla var löggan þar og tók á móti mér. Ég rétti bara strax ökuskírteinið til þeirra og sagði: ,,Ég er drukkinn” og reyndi ekkert að réttlæta neitt. Þarna náði ég alvöru botni og þetta ár var einhvers konar ,,annus horriblis”. Farinn frá fjölskyldunni, greindist með krabbamein og missti svo bílprófið af því að ég keyrði fullur. Ég skammaðist mín hrikalega á þessum tíma og áttaði mig á því að ég var ekki að höndla lífið og tilveruna.”
Eiríkur hefur nú búið í Noregi í meira en 30 ár og unir sér vel þar. Hann ætlaði bara að fara í skamma hríð, en það sem átti að verða smá skrepp hefur staðið yfir síðan 1988:
,,Ég ætlaði að vera þarna í 1 ár, kannski 2, en núna er ég búinn að búa í Noregi síðan 1988. Ég ætlaði að hvíla mig aðeins á því að vera poppstjarna á Íslandi og athyglinni sem því fylgdi. Ég fékk tækifæri í Noregi á þessum tíma og ég spurði Helgu konuna mína hvort að við værum til í að flytja í 1-2 ár og hún sagði bara strax já! Við vorum komin til Noregs í september 1988 og höfum verið þar síðan. Það sem átti að vera smá skrepp hefur endað á að vera meira en hálft æviskeiðið hingað til. En okkur finnst dásamlegt að koma til Íslands, sérstaklega á sumrin og njóta þess þá að vera hér.”
Hægt er að nálgast viðtalið við Eirík og öll viðtöl og podköst Sölva Tryggvasonar inni á solvitryggva.is
