Rapphljómsveitin Migos frá Atlanta skemmti Íslendingum í fyrsta sinn miðvikudaginn 16. ágúst í gömlu Laugardalshöllinni. Fyrir ári var hljómsveitin lítt þekkt en hún hefur sprungið út að undanförnu og telst nú til heitustu rappatriða heimsins.
Þegar stigið var inn í Laugardalshöllina var það strax ljóst hvaða aldurshópur heldur mest upp á hljómsveitina Migos; unglingar. Meðalaldur tónleikagesta hefur sennilega verið í kringum 16 ár og varla sála yfir tvítugu (nema þá foreldrar að fylgja börnum sínum). Skipulag tónleikanna var til fyrirmyndar og ekki var mikið um sjáanlega ölvun eða fíkniefnaneyslu. Hér var fólk komið saman til að njóta tónlistarinnar.
Mætingin var sæmileg en það var langt frá því að vera húsfyllir og engar raðir mynduðust fyrir utan Höllina. Sennilega hefur mikið framboð af hip-hop tónleikum í sumar átt sinn þátt í því. Nú þegar hafa stórir listamenn á borð við Young Thug, Rick Ross, Big Sean, Foreign Beggars og Young M.A. troðið hér upp.
Engu að síður hefði maður búist við betri mætingu á tónleikana í ljósi þess að Migos er búin að eiga lygilega gott ár. Lag sveitarinnar „Bad and Boujee“ fór á topp bandaríska vinsældalistann í janúar og platan þeirra „Culture“ sömuleiðis. Erlendis hefur Migos dregið að tugþúsundir gesta.
Upphitunardagskrá tónleikanna var stíf og líkt og um eiginlega rapphátíð væri að ræða en ekki einstaka tónleika. DJ Þura Stína hóf kyndingu hússins áður en hljómsveit hennar, Cyber, steig á svið. Cyber-liðar voru allir svartklæddir, glitrandi og með frekar steikt myndband í bakgrunninum. Tónlist þeirra var hins vegar algerlega laus við allt prjál.
Næstur á svið var nýstirnið Joey Christ og salurinn virtist kunna vel að meta hann. Joey hafði varla við að kynna til leiks félaga sína og undir lokin var heill hópur fólks á sviðinu. Birnir, Aron Can, Logi Pedró og margir fleiri sem tóku þó mismikinn þátt í sýningunni. Myndböndin við lögin voru einnig mjög athyglisverð og virkuðu sem myndaþraut fyrir þá sem ekki þekkja vel til. Hvað er trúpí?
Lokaupphitunaratriðið var guðfeður íslensks hip-hops, XXX Rottweiler hundar. Komnir til að sýna ungliðunum hvernig á að gera þetta. Þeir opnuðu með laginu „Sönn íslensk sakamál“ sem er sennilega eldra en flestir tónleikagestirnir. En kraftinn vantaði ekki hjá hundunum sem hafa plægt hip-hop akurinn í öll þessi ár. Salurinn tók vel undir bæði í gömlum smellum og nýjum enda er þetta hljómsveitin sem gerði það svalt að rappa á íslenskri tungu og lagði grunninn að því hip-hop æði sem nú stendur yfir.
Mikil eftirvænting var í salnum um það leyti sem Migos átti að stíga á svið. En það kom í hlut plötusnúðs þeirra, DJ Durel, að gera alla vel klára fyrir stjörnurnar. Hann hélt fólkinu vel við efnið og virkaði sem afbragðs MC, hljóp fram á svið og talaði til fólksins.
Loks steig þríeykið og frændurnir Offset, Quavo og Takeoff á sviðið og opnuðu sterkt með laginu „Get Right Witcha“. Þar á eftir rúlluðu þeir beint í annan nýjan hittara, „Slippery.“ Eftir það hægðist aðeins á tónleikunum og þeir fóru að taka lög af fyrri plötunni „Yung Rich Nation“ og „mixteipinu“ „Young Rich Niggas.“ Athygli vakti þó að þeir slepptu laginu „Versace“ sem kom þeim á kortið árið 2013.
Migos-liðar haga sér eins og alvöru rappstjörnur eiga að gera. Þeir klæða sig djarft, láta eins og þeim sé alveg sama og eru stanslaust með löngutöngina á lofti. Þrátt fyrir ungan aldur eru þeir nú þegar komnir með slatta af vafasömum atvikum og ummælum í reynslubankann … eins og rapparar eiga að gera. Tónlist þeirra er þó langt frá því að vera eitthvert bófarapp heldur meira í ætt við popptónlist ef eitthvað er. Einstaka blótsyrði og byssuhljóð breyta þar engu um.
Offset og Quavo sáu nokkuð jafnt um að „fronta“ bandið á meðan Takeoff sat meira til baka. Endrum og eins rauk hann þó fram sviðið og lét til sín taka. Stóð hann sig þá ekkert verr en hinir.
Andrúmsloftið sem Migos-liðar náðu að mynda minnti frekar á næturklúbb en hefðbundna tónleika. Það var líkt og frændunum væri meira umhugað að halda uppi góðri stemningu heldur en að flytja list sína. Sviðið sem byggt var fyrir tónleikana náði langt út á gólf sem er mjög óhefðbundið fyrir tónleika af þessari stærðargráðu og Migos var nær allan tímann úti á tungunni, innan um fólkið. Stanslaust voru þeir að benda til tónleikagesta og gefa þeim fimmur.
Helsti ókosturinn við hip-hop á borð við það sem Migos býður upp á er einsleitnin. Nánast allur söngurinn fer í gegnum hljóðgervil og lögin geta virkað stefnulaus á köflum. En á móti kom að tónleikarnir voru stuttir, innan við klukkutími, og því slapp þetta fyrir horn.
Hápunktur tónleikanna var lokalagið „Bad and Boujee“ en áður en það fékk að hljóma skipaði Quavo tónleikagestum að lýsa upp salinn með farsímunum sínum. Fyrsta setning lagsins heyrðist „Raindrops … Drop tops!“ og salurinn ærðist. Þeir sveigðu hins vegar nokkuð út af laginu og tvinnuðu ást sinni á Íslandi inn í textann.
Að því loknu voru tónleikarnir búnir og allir fóru heim. Engin tilraun var gerð til uppklapps sem myndi nú á flestum stöðum teljast argasti dónaskapur. Kannski hefur yngri kynslóðin ekki enn lært að klappa upp flytjendur, og það var enginn eldri í salnum að þessu sinni til að kenna þeim það.
Hér má sjá myndasyrpu frá tónleikum Migos.
