Karl segir að skýra megi alla þá dularfullu atburði sem hafa átt sér stað á svæðinu með mannlegum mistökum, slæmu veðri og mikilli flug- og skipaumferð.
Bermúdaþríhyrningurinn er 700.000 ferkílómetra hafsvæði við Bermúdaeyjar. Þar er mikil umferð skipa og flugvéla og því kannski ekki undarlegt að þar verði slys. Að minnsta kosti telur Karl ekkert dularfullt við hvörf flugvéla og skipa á svæðinu og segir að veður, mistök og mikil umferð skipa og flugvéla um svæðið hafi valdið þeim. Mirror segir að máli sínu til stuðnings bendi hann á að miðað við tölur frá Lloyd‘s tryggingafélaginu í Lundúnum og Bandarísku strandgæslunni sé hlutfall skipa og flugvéla, sem týnast í Bermúdaþríhyrningnum, það sama í prósentum mælt og annars staðar í heiminum.
Það var hvarf flugs 19 árið 1945 sem var upphafið að vangaveltum um að eitthvað dularfullt væri á seyði í Bermúdaþríhyrningnum. Um flug 5 TBM Avenger flugvéla Bandaríska flughersins var ræða. Um hefðbundið tveggja klukkustunda æfingaflug var að ræða. Talstöðvarsamband við vélarnar rofnaði og aldrei fannst tangur né tetur af þeim né þeim 14 sem um borð voru.
Það bætti síðan í vangaveltur um hvarf vélanna þegar PBM–Mariner leitarflugvél, sem var send til leitar að vélunum þetta sama kvöld, hvarf ásamt 13 manna áhöfn.
Vangaveltur um hvarf vélanna tóku síðan við sér á nýjan leik í kjölfar útgáfu bókarinn „The Deadly Bermuda Triangle“ eftir Vincent Gaddis en hún var gefin út 1964.
Karl segir að þrátt fyrir að því sé haldið fram að kjöraðstæður til flugs hafi verið þegar Flug 19 hvarf þá hafi ölduhæð til dæmis verið 15 metrar og hafi það haft mikið að segja. Einnig hafi aðeins einn flugmannanna verið mjög reyndur og hugsanlega hafi hann gert mistök sem urðu til þess að allar vélarnar fórust. Hann bendir á að endurrit af fjarskiptum vélanna áður en þær hurfu sýni að flugmennirnir voru ekki vissir um staðsetningu vélanna. Hann segir að leitarvélin hafi sprungið á flugi, vitni hafi verið að því.
