Ein sniðug auglýsing, ein Instagram-færsla frá Justin Bieber og eitt gengisfall gerði að verkum að Ísland varð það heitasta heita í ferðamannaiðnaðinum. Hótel risu og kínverskir túristar kúkuðu úti um alla koppa og grundir. En eftir að krossantið fór að kosta þúsund kall og flugfélög voru sett í gjörgæslu hefur orðið stórbreyting þar á.
Með Lars og Heimi varð knattspyrnulandsliðið að „strákunum okkar“ og allir gleymdu handboltanum. „Stelpurnar okkar“ stóðu sig engu verr. Eftir hvert stórmótið á fætur öðru urðum við fordekruð og héldum að við gætum sigrað heiminn. En síðan kom Hamrén og eina liðið sem við ráðum við er Andorra.
MMA átti að verða hið nýja kraftasport og Gunnar Nelson okkar nýi Jón Páll eða Magnús Ver. Mjölnir sprengdi af sér hvert húsnæðið á fætur öðru og heimsmeistarinn Conor McGregor var hér öllum stundum. En eftir tvö töp í þremur bardögum hjá Gunnari er þjóðin orðin úrkula vonar um að hann verði nokkurn tímann heimsmeistari.
Eftir þjóðarsáttina árið 1990 hefur almennt verið rólegt á vinnumarkaði. Einstaka stéttir hafa farið í skammvinn verkföll, svo sem flugvirkjar og sjómenn. Þessi langa vanræksla olli því að hallarbyltingar voru gerðar í verkalýðsfélögunum og mun róttækara fólk komst til valda.
Eitt sinn var nánast gefið að Íslendingar kæmust upp úr undankeppni Eurovision. Selma og Jóhanna Guðrún voru líka hársbreidd frá því að vinna keppnina. En síðan 2014 hafa Íslendingar sent afleit lög og árið 2018 hafnaði íslenska framlagið á botninum. Getur Hatari snúið þessari þróun við?