Hann var lagður í einelti í grunnskóla og segir að ástæðan fyrir því að hann vilji ekki gera mikið úr því er að hann varð sjálfur gerandi þegar hann varð eldri.
„Ég varð bara gerandi, harkalegur gerandi,“ segir hann.
„Þarna verður til eitthvað skrímsli en síðan hafði ég enga stjórn á þessu skrímsli.“
Haraldur varð hársnyrtir og var að klippa á vinsælli stofu í nokkur ár.
„Ég var að klippa undir áhrifum straight í sex ár. Kúnnarnir mínir, ábyggilega vissu um 70 prósent af því, og þeim var eiginlega alveg drullusama. Því ég var ógeðslega fljótur, og ég var vandvirkur og góður og hress,“ segir hann.
„Mesta vandamálið fór að vera þegar ég gat ekki klárað heila klippingu og þurfti að hoppa inn á bað [til að nota] í miðri klippingu. Það var allt í lagi á meðan það var á milli hvers einasta kúnna […] Svo náttúrulega fer þetta versnandi og hvert ferðu þegar kókið er ekki orðið nóg fyrir þig? Þú finnur aðra leið til að nota þetta eða ferð í eitthvað annað. Það gerðist í mínu tilfelli.“
Á þessum tímapunkti kynntist hann krakki (e. crack). „Bara búmm. Þá fór allt til fokking fjandans. Þarna var ég skilinn og þetta átti mig. Þráhyggja er ekki einu sinni rétta orðið fyrir þetta, ég sá ekkert annað en þetta […] Ég reyndi að klippa líka á sama tíma en það er mjög skrýtið ef þú þarft alltaf að vera að hlaupa út í einhvern gulan Hummer og kemur til baka kófsveittur og orðinn svo vankaður að þú getur ekki klippt lengur.“
„Ég reyndi að flytja úr landi og sagði fjölskyldunni að ég ætlaði út að klippa í Berlín. Ég sagði þeim að ég væri kominn með vinnu á stofu þar, sem var ekki rétt,“ segir hann.
„[Ég hugsaði:] Í Berlín þekki ég engan, þetta verður ekkert vesen. Auðvitað tökum við hausinn með okkur hvert sem við förum. Það liðu ekki margir dagar þar til ég var kominn í einhvern almenningsgarð og bjó á einhverjum bekk.“
Haraldur kom heim eftir fimm eða sex mánuði, hann er ekki með tímalínuna á hreinu. Það sem hann man er að honum leið svo illa að hann langaði að deyja.
„Eina sem mig langaði að gera var að deyja. Þetta var orðin svo mikil þráhyggja. Það var í raun aðeins tvennt í stöðunni: Deyja eða gera eitthvað í þessu. Hugmyndin blundaði í mér sama dag og ég eiginlega gafst upp, að negla framan á flutningabíl á Kjalarnesinu. En sem betur fer valdi ég síðari kostinn og fór bara inn í tólf spora samtök og fór að gera það sem þurfti að gera.“
Þáttinn má horfa á í heild sinni á Brotkast.is
Ef einstaklingar glíma við sjálfsvígshugsanir er bent á Hjálparsíma Rauða krossins 1717 og netspjall Rauða krossins 1717.is. Opið allan sólarhringinn. Einnig má hafa samband við Píeta-samtökin sem veita ókeypis ráðgjöf í síma 552-2218, allan sólarhringinn. Netspjall Heilsuveru þar sem svarar hjúkrunarfræðingur er líka opið frá kl.8-22 alla daga. Fyrir þau sem misst hafa ástvin í sjálfsvígi má fá stuðning í sorg hjá Sorgarmiðstöð og hjá Pieta samtökunum.
