Fjölmiðlamaðurinn Jóhann Hlíðar Harðarson birti sláandi færslu nú í morgun á Facebook-síðu sinni þar sem hann greinir frá hræðilegu kynferðisofbeldi sem hann var beittur sem barn af fullorðnum manni í svörtu jakkafötum. Sami maður misnotaði vin hans nokkrum árum síðar en brotin áttu sér stað á árunum 1969-1973. Hann segir að þessi sára reynsla hafi plagað hann allt sitt líf en hafi upplifað gríðarlega frelsun þegar hann sagði barnsmóður sinni frá þessu þegar hann var 22 ára gamall.
Jóhann Hlíðar segir í færslunni að ástæða þess að hann stígur fram núna sé sú að hann upplifi að fórnarlömbum kynferðisofbeldis sé ekki trúað. „Það er svo oft sem mér finnst að við trúum ekki fólki og það eru svo margir af minni kynslóð og af svo mörgum kynslóðum sem er ekki trúað og það hefur verið níðst á svo mörgum að það er beinlínis skylda mín, og allra þeirra sem hafa mátt þola pínslir og ofbeldi skrímslanna í okkar samfélagi að segja frá því sem við þurftum að þola og upplifa og bera harm okkar í hljóði. Og ég fór alls ekki verst út úr því, en við eigum að segja frá. Mér finnst verst að ég skyldi ekki hafa haft hugrekki til að bera til að segja frá því fyrr. Mér finnst ósegjanlega sárt að segja frá þessu en ég fer inn í nýtt ár með því að rífa plásturinn af þessu sári,“ skrifar Jóhann Hlíðar.
Vísar hann þar augljóslega í háværar umræður í samfélaginu um meint brot séra Friðriks Friðrikssonar sem greint var frá í umdeildri ævisögu um guðsmanninn.
Hér má lesa færslu Jóhanns Hlíðars í heild sinni en aðspurður kvaðst hann ekki vilja ræða málið frekar.
Ég er sex ára. Ég er á fótboltaæfingu í Þrótti. Við æfðum í gamla Hálogalandi Og eins og alltaf þá var ég síðastur í sturtu og síðastur að klæða mig í fötin. Ég þurfti alltaf að tala svo mikið, spjalla við strákana. Svenni, besti vinur minn, beið samt alltaf eftir mér. Svo voru allir farnir. Nema Svenni, sem bara beið, fullklæddur og þolinmóður, á meðan ég þusaði og rétt kominn í nærbuxurnar. Þá kom hann inn. Fullorðinn maður. Í svörtum jakkafötum, hvítri skyrtu og með bindi. „Eruð þið einir hérna strákar?“ „Já, nei, húsvörðurinn er hérna einhvers staðar.“ „Heyrðu vinur,“ sagði maðurinn í jakkafötunum við Svenna, „farðu aðeins út fyrir, ég ætla að spjalla við vin þinn.“ Og Svenni hlýddi.
Í hönd fóru 100 ár. Lengstu augnablik ævi minnar. „Leyfðu mér að hjálpa þér að klæða þig.“ Svo tók maðurinn í svörtu jakkafötunum til við að klæða mig. Hann þreifaði á typpinu á mér og hann þreifaði á rassinum á mér. Hann stakk fingrinum upp í rassinn mér. Hann girti mig upp og hann girti mig niður. Hann klæddi mig úr nærbuxunum og hann klæddi mig í nærbuxurnar. Hann strauk mér alls staðar. Ég missti alla tilfinningu í líkamanum. Hann var alls staðar. Ég vissi að ég var að deyja. Og það tók svo langan tíma. Og það var svo vond lykt af honum. Hættu. Hættu. Hættu. En ég sagði ekki orð. Ég var bara sex ára. 100 árum síðar kom Svenni í dyragættina: „Jói, ertu ekki að koma?“ Það kom fát á svartklædda manninn í jakkafötunum, hann stóð upp frá því sem hann var að gera litlu barni og þusti út. Ég klæddi mig í þögn, og við gengum út, Svenni besti vinur minn og ég. Fyrir utan sat maður í hvítum Volkswagen í svörtum jakkafötum og horfði á okkur.
Það er fáránlegt að muna eftir þessu, en sumu man barn bara eftir. FJÓRUM ÁRUM SÍÐAR Ég var á sundnámskeiði í Austurbæjarskóla, hjá Jóni Inga, sem margir af minni kynslóð muna eftir. Með góðum vini. Eftir námskeiðið fórum við niður í Sundhöll, bara til að hanga. Svona eins og 10 ára strákar gera. Hvítur Volkswagen ekur upp að Sundhöllinni. 4 ár verða að 100 árum. Hann stígur út. Og það er svo skrýtið, ég þekkti hann um leið. Hann labbar að okkur. „Eruð þið einir?“ „Já.“ „Komdu aðeins með mér,“ segir hann við vin minn. Vinur minn hlýðir og eltir hann inn í búningsklefann. Ég ákveð að elta. „Nei, þú skalt bíða frammi, vinur.“ Og ég hlýði. Eins og Svenni um árið. Og ég varð svartur í huganum. Í 100 ár. Við þögðum alla leiðina heim í strætó. Ekki eitt orð. Ekki eitt orð í mörg ár. Ekki eitt orð.
Svo fórum við drekka brennivín á unglingsárunum. Eitt kvöldið segi ég við vin minn: „Manstu þegar við vorum á sundnámskeiði og maðurinn fór með þig inn í búningsklefann í Sundhöllinni?“ „EF ÞÚ MINNIST Á ÞETTA EINU SINNI ENN ÞÁ DREP ÉG ÞIG!“ Skilaboðin voru skýr og ég ræddi þetta aldrei aftur. Svo liðu árin, ég ræddi atvikið í Hálogalandi einu sinni við Svenna, besta vin minn, og hann sagðist muna þetta eins og gerst hefði í gær. En þar við sat.
Þegar ég var 22ja ára kynntist ég konu sem síðar varð móðir 2ja eldri barna minna. Eitt það fyrsta sem ég gerði var að segja henni frá þessu. Það fólst í því gríðarleg frelsun, án þess þó að mér fyndist þetta hafa plagað líf mitt gríðarlega, eða ég veit það ekki. Af hverju segi ég frá þessu núna? Ég hef aldrei sett neitt niður á pappír um þetta áður og ég finn núna hvað það er sársaukafullt, ef þetta væri blað en ekki tölvuskjár, þá væri það rennandi blautt í tárum sem ég hef þurrkað úr andlitinu á mér á meðan ég hef hamrað þetta inn.
En það er svo oft sem mér finnst að við trúum ekki fólki og það eru svo margir af minni kynslóð og af svo mörgum kynslóðum sem er ekki trúað og það hefur verið níðst á svo mörgum að það er beinlínis skylda mín, og allra þeirra sem hafa mátt þola pínslir og ofbeldi skrímslanna í okkar samfélagi að segja frá því sem við þurftum að þola og upplifa og bera harm okkar í hljóði. Og ég fór alls ekki verst út úr því, en við eigum að segja frá. Mér finnst verst að ég skyldi ekki hafa haft hugrekki til að bera til að segja frá því fyrr. Mér finnst ósegjanlega sárt að segja frá þessu en ég fer inn í nýtt ár með því að rífa plásturinn af þessu sári.“
