Þegar halla fór undan á hátindi stjórnmálaferilsins, skömmu upp úr síðustu aldamótum, hafði Davíð Oddsson á orði í samtali við þann sem hér lemur lyklaborðið, að það eina sem atvinnumenn í pólitík þyrftu á að halda væri traust. Ef þeir töpuðu því, færi virðingin halloka og orðsporið biði hnekki. Og svo laskaður stjórnmálamaður hefði týnt umboði sínu.
Orðin lét Davíð falla þegar Árni heitinn Johnsen, sem þá var þingmaður Sjálfstæðisflokksins, varð uppvís að gripdeildum í eigin þágu á meðan hann gegndi formennsku í byggingarnefnd Þjóðleikhússins, en á endanum var hann dæmdur í tveggja ára fangelsi í Hæstarétti, fyrir fjárdrátt og umboðssvik í opinberu starfi, mútuþægni og rangar skýrslur til yfirvalda.
Í viðtalinu varði Davíð ekki gjörðir Árna. Því fór fjarri. Þvert á móti sagði hann samflokksmann sinn vera trausti rúinn, einmitt því eina sem þingmenn þyrftu á að halda.
Því er á þetta minnst að í vikunni sem nú er að líða var nýr forsætisráðherra kallaður til valda sem nýtur minnsta traustsins sem ráðamennirnir við ríkisstjórnarborðið búa við. Ekki færri en sjötíu og fimm prósent þjóðarinnar setja þennan nýja leiðtoga stjórnvaldanna á Íslandi í neðsta þrepið á virðingarstiga stjórnmálanna. Allur meginþorri landsmanna ber ekki traust til hans.
Og þótt samlíkingunni við Árna Johnsen og afglöp hans á árum áður sleppi hér endanlega í tilviki nýja forsætisráðherrans, verður ekki hjá því litið, að það almenna vantraust sem hann hefur áunnið sér með næsta einbeittum hætti á síðustu árum, hefur komið til sakir alvarlegra afglapa í opinberu starfi. Hann rækti ekki skyldur sínar, heldur fór þvert á móti á svig við embættiskvaðirnar.
Ekki þarf annað en að rifja upp síðustu ávirðingarnar á nýbakaðan forystumann ríkisstjórnarinnar, en varla er nema hálft ár frá því Umboðsmaður Alþingis átaldi hann sem þáverandi fjármálaráðherra fyrir að selja eigur ríkisins þrátt fyrir augljóst aðgæsluleysi. Hann hefði, svo orðrétt sé vitnað til sálnahirðis Austvellinga, ekki verið hæfur þegar hann samþykkti tillögu Bankasýslunnar um sölu á Íslandsbanka, í ljósi þess að einkahlutafélag föður hans var á meðal kaupenda að 22,5 prósenta hlut í bankanum.
Í huga hvers heilvita manns heitir þetta spilling.
„ … það almenna vantraust sem hann hefur áunnið sér með næsta einbeittum hætti á síðustu árum, hefur komið til sakir alvarlegra afglapa í opinberu starfi.“
Og þarf þá heldur ekki að rifja upp aðrar álíka yfirsjónir sem tengjast feðgunum, en frægt er með endemum þegar sonurinn, í fyrri forsætisráðherratíð sinni, leyndi formenn hinna tveggja stjórnmálaflokkanna við ríkisstjórnarborðið að faðir hans hefði skrifað undir meðmælendabréf til stuðnings þess að dæmdur barnaníðingur fengi uppreist æru.
Látum aflandsfélög fjölskyldunnar og skattaskjólin vera, en endurtekinn trúnaðarbrestur í starfi hefur leitt til ítrekaðra afsagna formanns stærsta stjórnmálaflokksins sem nú á sæti á Alþingi Íslendinga, fyrst sem forsætisráðherra og síðar sem fjármálaráðherra.
Og vandfundið er það lýðræðisríki sem telur sig vera komið til nokkurs þroska sem opnar dyrnar að utanríkisráðuneytinu fyrir fallinn fjármálaráðherra. Það mun líklega vera einsdæmi að ráðherra sem segi af sér, ráði sjálfan sig í annað ráðuneyti – og það samstundis og hann viðurkennir vanhæfi sitt.
En þetta er íslensk pólitík í hnotskurn. Og er hér með lagt til að landsmenn láti vera að gera grín að lýðræðislega völtum eða vanstilltum þjóðstjórnum annarra Evrópuríkja, hvort heldur þær ríkja á Ítalíu, Ungverjalandi, Tyrklandi og áður fyrr í Póllandi.
Því þjóð mín, líttu þér nær.
