„Lífið er kapphlaup“ segir máltækið og víst er að svo á við um marga sem keppast við það alla ævi að flýta sér í gegnum lífið, gera allt, eignast allt, verða allt og helst á sem fullkomnastann hátt um leið, eins og tískublað beint úr prentsmiðjunni. Og gleyma jafnvel að njóta lífsins á leiðinni.

En lífið er til að hafa gaman af og njóta, gera allt eins vel og maður getur og fjandinn hafi það ef það tekst ekki, þá er bara annar dagur og annað tækifæri á morgun. Verkefnin í lífinu eru fjölmörg og alla daga stöndum við frammi fyrir valkostum og áskorunum, smærri sem stærri, sem við veljum að takast á við eða ekki, sem við veljum að sigrast á eða ekki, að taka þátt í eða ekki.

Suma daga er það hreinlega afrek að komast fram úr rúminu á morgnana, dagana þegar mann langar helst bara að breiða sængina yfir haus og vakna einhverntíma löngu síðar. En maður rífur sig á fætur, girðir sig í brók og mætir hvert sem maður á að mæta, brosir og endurtekur ferlið, þar til sigrast er á því sem fær mann til að vilja ekki fara á fætur.

Daglegu áskoranirnar, sem og keppnisáskoranir, sigrarnir litlir sem stórir eru allir þess virði. Sigrar sem maður vinnur fyrst og fremst fyrir sjálfan sig, sem einstaklingur. Sem liðsmaður getur maður aðeins gert sitt besta og ætlast til þess sama af hinum. Í keppnisíþróttum komast færri á verðlaunapall, en allir þátttakendur vinna persónulega sigra.
Þegar öllu er á botninn snýst lífið um að skora á sjálfan sig , sigra sjálfan sig og verða betri einstaklingur dag hvern. Allt annað er bara plús.

Kær kveðja, Ragna
ragna@dv.is