„Ég er búin að læra það af eigin reynslu að það er hægt að fá hjálp, það er hægt að öðlast betri líðan. Af hverju er hægt að hjálpa mér en ekki hinum? Ég spurði mig oft að þessu en fann engin svör,“ segir Inga María Ellertsdóttir en hún hefur barist við þunglyndi frá 11 ára aldri. Árið 2008, þegar líðanin var sem verst gerði hún tilraun til þess að enda líf sitt. Aðfaranótt laugardags mun hún leiða gönguna Úr myrkrinu í ljósið en gangan sem haldin er af samtökunum PIETA ÍSLAND og er gengin í minningu þeirra sem fallið hafa fyrir eigin hendi en Inga María hefur einnig misst nána einstaklinga vegna sjálfsvíga.

Í viðtali sem birtist í nýjasta tölublaði Akureyri Vikublað rifjar Inga María upp aðdragandann að deginum örlagaríka árið 2008. Hún var þá komin á vonarvöl og sá aðeins leið út.

„Ég var þá búin að vera á nokkrum mismunandi geðlyfjum sem gerðu mig svolítið skýjaða í höfðinu og því er langt tímabil í hálfgerðri móðu. Eftir að hafa sokkið sífellt dýpra gat ég ekki meira. Mér leið einfaldlega svo ógeðslega illa og fannst ég ekki hafa neitt haldreipi. Ég var einfaldlega búin að fá nóg.“

Það var Ingu Maríu til happs að vinkona hennar kom að henni í tæka tíð en þá hafði Inga María safnað saman og gleypt allar töflur sem hún fann og skorið sig með rakvélablaði. Hún var í kjölfarið flutt á sjúkrahús og lýsir því þannig að hún var ennþá hættuleg sjálfri sér. „Ég man að ég var hundfúl að fá bara ekki að drepa mig í friði en þegar fór að rjátlast af mér grét ég ofboðslega. Ég var algjörlega búin,“ segir Inga María en hún var lögð inn á geðdeild í kjölfarið.

Ljósmynd/Akureyri Vikublað.

Inga María var fyrst greind með þunglyndi þegar hún var 25 ára gömul en á undan því hafði hún gengið í gegnum röð áfalla. Hún fékk viðeigandi aðstoð en það dugði ekki til og líðan hennar fór síversnandi. „Ég var í ofbeldissambandi í tvö og hálft ár þegar ég var tvítug og eftir það vissi ég eiginlega ekkert hvernig ég átti að vera, var niðurbrotin og andlega búin á því. Ég drakk illa og mikið og var í raun skítsama um sjálfa mig. Ég var haldin svo mikilli sjálfseyðingarhvöt, hafði andúð á sjálfri mér og fannst ég aumingi sem ekkert gott átti skilið.“

Inga María kveðst hafa náð ákveðnum botni eftir sjálfsvígstilraunina sem reyndist vera ákveðinn vendipunktur í lífi hennar. Í kjölfarið einbeitti hún sér að því að fá hjálp við veikindum sínum og nýta sér öll þau úrræði sem henni buðust. Þá segir hún það einnig hafa gert henni gott að hætta að taka inn þunglyndislyf, enda hafi aukaverkanirnar verið of miklar og gert henni enn erfiðara fyrir. Líðan hennar er mun betri í dag þó að hún finni enn fyrir þunglyndis og kvíðaköstum. Hún kveðst þó ekki lengur skammast sín fyrir veikindin og segir þunglyndið einfaldlega vera hluta af sér og átt þátt í að móta hana sem manneskju.

„Andleg veikindi eru kannski tabú hjá einhverjum, en ekki mér. Tabú mega eiga sig! Hvernig getur verið tabú að ræða um eitthvað sem hendir svona marga? Það er svo frelsandi að geta talað opinskátt um líðan sína.“

Viðtalið við Ingu Maríu má lesa í heild sinni hér.