„Djöfull er þetta leiðinlegt“ hrópaði sautján ára sessunautur minn, stóð upp úr sófanum og flúði inn í herbergi. Fyrsti þátturinn af Borgarstjóranum, nýrri pólitískri grínþáttaröð með Jóni Gnarr í aðalhlutverki, var ekki einu sinni hálfnaður.

Já, það verður að viðurkennast að þetta flaggskip haustdagskrár Stöðvar 2 var engin flugeldasýning og ólíklegt til að hífa upp áskriftartölur hjá 365 – nema næsti þáttur verði þeim mun kraftmeiri.

Hugmyndin er frábær. Íslenskri stjórnmálamenningu með öllum sínum hrossakaupum, undirferli og vitleysisgangi hafa aldrei verið gerð skil í leikinni, pólitískri satíru á borð við The Thick of it eða Veep. Og hver gæti verið betri en Jón Gnarr til að gefa okkur slíka háðska innsýn í stjórnmálin? Maðurinn sem kom með grín inn í íslensk stjórnmál kemur með stjórnmálin inn í íslenskt grín.

Okkur er kastað inn í Ráðhús Reykjavíkur þar sem við fylgjum eftir borgarstjóranum í hversdagslegum verkefnum vinnudagsins: fundahöldum, baktjaldamakki og opinberum heimsóknum. Borgarstjórinn birtist manni sem hallærislegur og vitgrannur framapotari – vel æfður í að þvaðra innihaldslausa þvælu sem hljómar eins merkingarþrungin afstaða. Frá byrjun er þó ljóst að algjör skortur hans á næmni, skynsemi og stjórnunarhæfileikum mun koma honum í einhver ævintýraleg vandræði. Við hlið hans og á bak við tjöldin stendur siðlausi aðstoðarmaðurinn og pólitíski plottarinn, leikinn af Pétri Jóhanni.

Þátturinn hefst ekki með hvelli heldur er byrjað að leggja línurnar fyrir atburðarás seríunnar. Það er augljóst að fordómafull karlremba borgarstjórans í samskiptum við félag kvenna af erlendum uppruna og ömurleg tækling aðstoðarmannsins á vandræðum á skrifstofunni mun koma í bakið á tvíeykinu síðar í þáttaröðinni.

En ég er bara ekki viss um að ég nenni að bíða. Vandamál þessa fyrsta þáttar Borgarstjórans var nefnilega algjört kraftleysið, í handritinu, leiknum og allri framsetningu. Vissulega er taktur þáttanna meðvitað hægur – kvikmyndatakan og hljóðmyndin minnir helst á huggulegan „feel-good“ fjölskylduþátt (kannski á það að undirstrika smábæjarstemninguna í Reykjavík) – og eflaust er Borgarstjórinn fyrst og fremst hugsaður sem „long-form“ sjónvarpsþáttaröð ætluð til maraþonáhorfs.

En það þarf samt eitthvað að grípa mann og hvetja til að bíða eftir næsta þætti. Þarna var hins vegar engin spenna, ekkert hreyfiafl, enginn skriðþungi og enginn „cliff-hanger“. Ég hló aldrei (nefgigglaði kannski tvisvar) og tengdi lítið við karakterana.

En hver veit? Kannski lagast þetta. Ég hef enn trú á Jóni og mun gefa Borgarstjóranum annan séns, en svo er ég líka opinn fyrir þeirri kenningu að Jón Gnarr sé bara að stríða okkur með því að gera grínþátt sem er jafn leiðinlegur og hin teknókratísku og hugmyndafræðilausu stjórnmál sem fara fram á landinu um þessar mundir.

Könnun: Hvernig fannst þér Borgarstjórinn?