Maríanna Pálsdóttir, snyrti- og förðunarfræðingur og eigandi Snyrtistofu Reykjavíkur, er pistlahöfundur á DV. Hún kemur til dyranna eins og hún er klædd og skrifar hreinskilna pistla um snyrtivörubransann og öðru því tengdu.

Sjá einnig: Maríanna með mikilvæg skilaboð til þolenda – „Ég fann kraftinn sem ég týndi þegar ég var bara fjórtán ára barnapía“

Í pistli vikunnar er hún beinskeytt og alvarleg.

Sá sem níðist á öðrum endar yfirleitt einn í gjá einmanaleikans!

Nú er komið að beinskeyttu mér, ég er búin að tóna þennan pistil verulega niður og breyta orðalaginu margoft til þess að hljóma ekki eins og bitur miðaldra geðlufsa!

Mig sundlar og verkjar þegar fólk baktalar, býr til sögur eða heldur fram einhverri þvælu um náungann. Hvort sem þú þekkir viðkomandi eða ekki, þá ert þú ekki sérlega merkilegur pappír að mínu mati ef þú tekur þátt í slíku.

Gjarnan fer fólk aftur í tímann og ætlar að mála upp einhverja mynd af þeim sem um ræðir út frá einhverri manneskju sem kannski einhvern tímann var, eða jafnvel ekki. Við hljótum öll að geta sammælst um það að fólk fái tækifæri til að breytast og bæta sig í gegn um áranna raðir, er það ekki? Ég hef að minnsta kosti reynt að temja mér slíkt hugafar, því mér þætti helvíti hart að ætla að dæma fólk mörg ár aftur í tímann. Það gera allir alls konar mistök, við sjálf erum þar engin undantekning. Það er bara partur af því að þroskast og eldast.

Nýlega hitti ég góða konu sem sagði mér áhugaverða sögu af syni sínum sem er fyrirmyndar piltur í dag, en hann hafði ekki fengið „samþykki“ nýju tengdaforeldranna, vegna þess eins að hann hafði farið í meðferð fyrir mörgum árum síðan. Hann þótti hreinlega ekki gjaldgengur, fyrir það eitt að hafa verið sjúklingur á sjúkrahúsinu Vogi. Ég hélt að við sem samfélag í heild sinni værum komin lengra en þetta, þar til þessir yfirborðskenndu tengdaforeldrar sýndu fram á annað. Ég ber virðingu fyrir þeim sem kjósa að lifa lífi sínu með fullri dómgreind og án áfengis.

Það er stundum erfitt að svara því neikvæða og því vonda með kærleik og brosi, stundum langar mann hreinlega bara alls ekkert til þess. En þegar öllu er á botninn hvolft þá vil ég alltaf vera sú sem getur borið höfuðið hátt og brosað. Því það er nú einu sinni þannig að sá sem níðist á öðrum endar yfirleitt einn með skömminni í gjá einmanaleikans, jah, nema auðvitað hann kunni ekki að skammast sín!

Höfundur: Maríanna Pálsdóttir

Hér getur þú fylgst með Maríönnu á Instagram.