Romola Hodas átti ekki hefðbundna æsku, langt frá því. Hún er dóttir klámkonungs New York, Marty Hodas, og sá ýmislegt sem ekkert barn ætti að sjá, eins og konu gefa kettlingi brjóst í kynlífspartí á fjölskylduheimilinu.
Romola rifjar þetta upp í samtali við Page Six. Hún segir að konan hefði verið berbrjósta þjónustustúlka og hefði gengið um með kettlinginn í fanginu og gefið honum brjóst.
„Ég var alltaf að öskra á þau um þetta. Ég sagði við þau: „Þið eruð fullorðin. Þið getið gert það sem þið viljið. Af hverju sendið þið ekki okkur börnin til vina okkar? Af hverju sendið þið okkur ekki á hótel?“ segir Romola.
„Ég var elst af systkinunum og var að reyna að koma í veg fyrir að þau yngri myndu sjá þetta. Það gekk ekki svo vel […] Ég spurði systur mína, Risa: „Manstu eftir einu af þessum partíum sem mamma og pabbi héldu þar sem berbrjósta gengilbeina var að gefa kettlingi brjóst?“ Hún sagði: „Já, kötturinn var svartur.“ Hún var tólf ára.“
Romola skrifaði bókina The Princess of 42nd Street: Surviving My Childhood as the Daughter of Times Square‘s King of Porn. Hún kemur einnig fram í heimildaþáttaröðinni Crime Scene: The Times Square Killer, á Netflix. Þættirnir fjallar um raðmorðingjann Richard Cottingham, sem níddist á vændiskonum. Í þáttunum verður einnig fjallað um manninn sem gerði Times Square að „lastabælinu“ sem það var á þessum tíma, faðir Romola, Marty, sem var einnig kallaður „King of the Peeps.“
Marty var fyrsta manneskjan til að nota svo kallaðar „film-loop“ vélar til að sýna klám. Hann setti vélarnar upp í bókabúð á Times Square og sló það strax í gegn. Hann fór síðan að framleiða eigið klám og hélt klámviðburði. Á áttunda áratugnum var hann handtekinn fyrir skattsvik og eyddi um ári í fangelsi. Á níunda áratugnum var búið að innleiða strangari lög tengd klámiðnaðinum, það og að myndbandsspólan var komin á markað, leiddu til þess að veldi hans byrjaði að hrynja. Hann dó árið 2013, þá 83 ára gamall.
Romola segir að það fari verulega í taugarnar á henni þegar fólk gefur alræmdu götunni, 42nd Street á áttunda áratugnum, rómantískan blæ og kvartar undan því að það sé búið að „Disneyvæða“ þetta svæði.
„Guði sér lof að það sé búið að Disneyvæða það. Þetta var skelfilegt og ógnvekjandi og hættulegt, virkilega hættulegt. Ég man eftir því að ganga þessar götur, það munaði litlu að mér yrði nauðgað á leið á skrifstofu föður míns,“ segir hún.
Ekki að hlutirnir voru mikið skárri á skrifstofu föður hennar.
„Ég man eftir einu skipti sem ég var á skrifstofunni hans. Hann átti mjög stórt viðarskrifborð og hann sat við það að tala og tala. Skyndilega ýtir hann sér aftur á bak og stelpa kemur undan borðinu, horfir á mig og þurrkar sig í kringum munninn og gengur út,“ segir Romola.
„Ég var alveg: „Gastu ekki sagt mér að koma ekki hingað inn?“ Þetta var alltaf svona ósmekklegt […] En honum var sama, hann var að græða hvort sem þetta væri ósmekklegt eða ekki.“
