Það getur verið þarft og nauðsynlegt að vakna öðru hverju upp með andfælum eftir að hafa sofið á verðinum. Felmtri slegnar sálir eiga það einmitt til að hugsa sinn gang – og það á dýptina – ef þær vita upp á sig skömmina.

Svo er einmitt farið um þá fjöldamörgu landsmenn sem vilja hlúa að íslenskri tungu og auka veg hennar í ræðu og riti. Þeir eru margir hverjir með böggum hildar þessi misserin, enda virðist móðurmálið eiga mjög undir högg að sækja á opinberum vettvangi.

Einna skýrast sér þessa stað í atvinnugreininni sem vaxið hefur hraðast á undanliðnum árum. Svo er komið fyrir ferðaþjónustunni hér á landi að hún virðist ekki lengur vilja bjóða erlendum ferðamönnum til íslenskumælandi lands. Það er eins og hún skammist sín fyrir þjóðtunguna. Og hafi þess utan enga trú á því að útlendingar hafi áhuga á helstu sérkennum þjóðarinnar.

Þetta er endemis fásinna.

Ferðamenn vilja öðru fremur verða fyrir nýstárlegum hughrifum í löndunum sem þeir sækja heim. Þeir vilja ferðast frá því hversdagslega til þess einstæða og óvenjulega. Og ein helsta ástæða þess að þeir velja að koma til Íslands er að hér á landi er að finna afar fágætar náttúrugersemar innan um þjóðlíf og menningu sem á varla sinn líka eftir að hafa þrifist svo lengi á afskekktum stað úti í miðju Atlantshafi.

Eitt af því sem þessir ágætu gestir Íslands hrífast hvað mest af er að þessi ein allra fámennasta þjóð á jarðríki skuli hafa varðveitt sitt eigið tungumál á jafn hrífandi máta og raun ber vitni, hvort heldur er í gömlum sögum, ljóðum og listsköpun af öllu tagi, ellegar með því að laga það eilíflega að nýjum tímum með hugmyndaríkri orðasmíð og endurgerðum hugtökum.

„Svo er komið fyrir ferðaþjónustunni hér á landi að hún virðist ekki lengur vilja bjóða erlendum ferðamönnum til íslenskumælandi lands.“

Það má heita svo að margur útlendingurinn sé gáttaður á þessu þrekvirki, að finna til íslensk orð yfir allt það sem batnar og breytist í hraða nútímans.

Því skýtur það skökku við, svo ekki sé meira sagt, að gestgjafinn sjálfur, ferðaþjónustan á Íslandi, reyni af fremsta megni að fela þessa sérstöðu samfélagsins við ysta haf, í stað þess einmitt að hampa henni í samræmi við óskir viðskiptavinarins.

Þetta er svona álíka gáfulegt og að blygðast sín fyrir eyðileg víðernin inn til landsins, eða fyrirverða sig sakir skorts á skógum og trjábreiðum meðfram þjóðveginum.

Hvorutveggja gerir Ísland að einstöku ferðamannalandi þar sem gestirnir gapa yfir þeirri yfirsýn sem blasir við þeim.

Íslensk tunga er órjúfanlegur partur af sjálfsmynd þjóðarinnar. Þá mynd þarf ekki að skammast sín fyrir – og þeirri mynd ber öllum atvinnugreinum að hlúa að, nýjum sem gömlum.