„Blá ljós blikkandi fyrir aftan mig í Öskjuhlíðinni og ég út í kant. „Ætlarðu að fylgja mér aðeins hér yfir í bílinn,“ segir ungur lögreglumaður stillilega, ekki beinlínis óvinsamlegur en alls ekki vinalegur heldur; þessari stund hæfir ekki léttúðarfas.“

Þannig hefst frásögn eftir rithöfundinn Guðmund Andra Thorsson sem hann birtir á Facebook-síðu sinni. Skrif skáldsins hafa vakið mikla athygli. Guðmundur Andri greinir þar frá því að lögreglan hafi stöðvað för hans og beðið hann að setjast í aftursætið í lögreglubílnum. Skáldið veitti DV góðfúslegt leyfi til að fjalla um þessi afskipti lögreglunnar og engin ástæða til að fikta of mikið í hinum velstílaða texta. Það má einnig draga lærdóm af þessari frásögn og við gefum Guðmundi Andra orðið:

„Ég jánka hálf kindarlegur og stíg út úr bílnum og fylgi honum, beygður og bljúgur að sjá. Bílarnir þjóta hjá og ég hugsa um það hvernig allir í bílunum hugsa:

„Jæja, hann er laglegur í dag“ … „Eitthvað er skáldið okkar illa fyrirkallað núna …“ „Hvað skyldi hann nú hafa gert af sér …“ Sest svo inn í aftursætið.

Lögregluþjónirnir tveir bauka við blöð og pappíra í þögn, drykklanga stund, ég þegi líka – læt enga gossa af öllum sniðugu setningunum sem fylla hausinn, þegi. Svo snýr bílstjórinn sér að mér og segir – raunverulega segir:

„Þú þarft ekki að svara neinum spurningum en allt sem þú segir kann að vera notað gegn þér síðar.“

Ég jánka til marks um að ég skilji, ögn hróðugur yfir því að hafa fengið svo æsilega réttarstöðu. Þeir spyrja mig svo hvort ég gangist við því að hafa handleikið símtæki undir stýri og borið upp að eyranu.

Ég játa fúslega, og bæti við, til að upplýsa málið til fulls, að ég hafi verið að tala við bróður minn, en viti að þetta sé hættuspil, þetta megi ekki.

Spennan í bílnum slaknar skyndilega og áþreifanlega, við slökum á, erum allt í einu orðnir eins og hvert annað fólk – löggurnar skrifa út skýrslu sem ég undirrita og ég stíg út, búinn að vinna mér inn einn punkt. Geng svo hnarreistur og glaðbeittur að bílnum mínum og hugsa um það hvernig aðrir vegfarendur sjá mig sem Castle, rithöfundinn sem alltaf er að hjálpa lögreglunni við að upplýsa erfið mál.“