Flúði sjúkrahúsið -Lýsir aðstæðum eins og í hryllingsmynd
„Þegar ég steig fæti inn á sjúkrahúsið þá upphófst martröðin.“ Þetta segir dansarinn Hanna Rún Bazev Óladóttir sem lenti á sjúkrahúsi í rússnesku borginni Penza í september. Hanna Rún lýsir sjúkrahúsinu og upplifun sinni af því að dvelja þar í 22 klukkustundir með miklum hryllingi.
„Við vorum búin að eiga æðislegar tvær vikur og ekki nema 3 dagar eftir af ferðalaginu okkar. Á laugardeginum veiktist ég og kastaði mikið upp.“
Þegar leið á nóttina fékk Hanna Rún sömuleiðis mikla verki ofarlega hjá brjóstinu. „Það var sama hvernig ég lá eða stóð, verkirnir voru alltaf jafn sárir og fóru bara versnandi eftir því sem tímanum leið.“
Að lokum fór Nikita, eiginmaður Hönnu Rúnar, með hana á sjúkrahús í borginni. Hanna var á þessum tímapunkti svo lasin að hún átti í erfiðleikum með að horfa í kringum sig.
„Það eina sem ég sá voru tvær konur sem voru í klossum, hvítum kjólum og með hatta, ég man að það fyrsta sem ég hugsaði var að þær minntu mig á læknana í hryllingsmynd sem ég hafði séð því þær voru eins klæddar,“ segir Hanna Rún í bloggfærslu um lífsreynsluna.
Nokkru síðar var Hanna Rún flutt á annað sjúkrahús með sjúkrabíl í 20 mínútna fjarlægð. „Ég lá laus í grjóthörðu stálrúmi og hafði bara rúmið sjálft og veggina á bílnum til að halda mér í og styðja mig við.
Ekkert betra tók við á næsta áfangastað að sögn Hönnu en lýsingarnar á bæði starfsfólki og aðbúnaði eru skelfilegar.
„Ég var orðin mjög stressuð því mér leist ekkert á þetta fólk sem var að vinna þarna. Allir öskrandi, pirraðir, reiðir og mjög dónalegir.“
Þegar Hanna fór á klósettið tók svo við annað áfall.
„Ég átti ekki til orð þegar ég kom inn. Gólfið var allt rennandi blautt og drulluskítugt með blautum pappír útum allt. Það var búið að setja einhverskonar pott lok á klósettið i staðin fyrir setuna sem var greinilega dottin af, klósettið var troðfullt af hlandi og saur. Ég setti peysuna mína yfir nefið og reyndi að anda svoleiðis því lyktin var hryllileg. Ég stóð fyrir ofan klósettið og passaði mig að snerta ekkert og reyndi að miða ofan í klósettið. Vaskurinn var fullur af blóði svo það var ekki séns að þvo sér þar.“
Eftir röntgenrannsókn sem Hanna Rún lýsir mjög grafískt á bloggsæðinu var farið með hana inn á sjúkrastofu sem að hennar sögn lyktaði af myglu, óþrifnaði og mengun.
Eftir nokkuð skrautlegan morgun vaknaði Hanna Rún við að tengdamóðir hennar, sem talar ekki ensku, er að rífast við læknana sem vilja skera hana upp. Nikita fékk ekki að vera hjá henni á spítalanum svo Hanna Rún biður móður hans um að hringja í hann samstundis.
„Nikita sagði mér hvað mamma sín hafði sagt og ég skildi hana rétt. Læknarnir vildu fara með mig inn á skurðstofu og skera mig upp til að sjá hvort líffærin litu ekki vel út.“
Þau mótmæltu aðgerðinni, sem og magaspeglun sem hún átti sömuleiðis að fara í, harðlega en á sömu stundu og læknarnir skelltu á Nikita sögðu þeir Hönnu Rún að setjast í hjólastólinn.
„Það var ekkert hlustað á mig og ég var keyrð eftir endalausum göngum sem litu úr eins og í hryllingsmynd. Síðan var farið með mig inní herbergi og ég lögð á bekk þar sem ein konan hélt í fæturna mínar,ein sá um að halda hausnum mínum og svo var það læknirinn sem sá um restina.“
„Það var settur uppí mig hólkur svo það var engin leið fyrir mig að bíta saman né streitast á móti. Ég sá lækninn draga fram snúru sem var JAFN ÞYKK og ég er EKKI að ýkja en snúran var jafn þykk og garðslangan sem við erum með útí garði.“
Læknirinn tróð slöngunni ofan í kokið á Hönnu Rún sem kúgaðist og náði í fyrstu ekki andanum.
„Ég reyndi að róa sjálfa mig niður. Það var mjög erfitt að anda og ég hélt að læknirinn ætlaði aldrei að taka snúruna upp. Hann var mjög harðhentur og ég fann hvernig snúran ýtti á magann og allt inn í mér.
Ég horfði á mömmu hans Nikita sem að grét og grét og gat ekkert gert. Þegar hann var loksins búinn hrósaði hann mér nú í endann og sagðist sjaldan hafa fengið svona duglegan sjúkling inn til sín sem gat legið svona kyrr og sparkaði ekki i hann.“
„Ég reyndi bara að brosa til baka, settist síðan í hjólastólinn og leyfði þeim að ýta mér aftur upp í herbergi. Gangarnir voru draugalegir og ljótir“
Um kvöldið fékk Nikita að koma í heimsókn en þá hafði ýmislegt gengið líkt og lesa má í bloggfærslunni.
„Eftir að við vorum búin að sitja inná herbergi í smá stund kom kona og slökkti ljósin. Nokkrum mínútum síðar heyrðum við mikil öskur frammi á gangi. Eftir smá stund varð síðan allt hljótt. Nikita kíkti fram á gang og þar var engin, hann sagði við mig að hann yrði að viðurkenna að þetta væri eins og í hryllingsmynd.“
Í framhaldinu tók Hanna Rún ákvörðun um að yfirgefa sjúkrahúsið með því að komast óséð framhjá öryggisgæslunni.
„Ég byrjaði að klæða mig í útiskóna og sagði svo við Nikita að fara með mig burt. Honum leyst ekkert á það fyrst því hann hafði svo miklar áhyggjur af mér, en svo sagðist hann ekki geta látið mig vera hér því þetta væri eins og geðsjúkrahús.“
„Þegar við vorum komin útí bíl bað ég Nikita um að keyra hratt því ég vildi strax í burtu frá þessum skelfilega stað,“ segir Hanna Rún og bætir við.
„Ég var með mjög óþægilega tilfinningu í mér eftir að við komum heim því mér leið eins og læknarnir myndu koma og sækja mig og fara með mig aftur á sjúkrahúsið.“
Hanna Rún var að vonum þakklát fyrir að komast heilu og höldnu upp í mjúkt og hreint rúm og náði að lokum að sofna. Hún telur að verkirnir sem hún fann, og urðu þess valdandi að hún var lögð inn á sjúkrahús, hafi verið eftirköst af uppköstunum og brjóstsviða. Hanna Rún var fljót að jafna sig eftir að heim var komið.“
„Ég var búin á því eftir 22 klukkustundir á þessu viðbjóðslega sjúkrahúsi. Ég hugsaði lengi á eftir, hvað ef ég hefði gist þarna? Hvað ætli þau hefðu gert við mig?“
