Sighvatur Björgvinsson skrifar:
Ríkisútvarpið taldi í fréttatíma s.l. þriðjudagskvöld upp fjölda þeirra hryðjuverkaárása, sem beinst hafa að borgurum Evrópuríkja á fáum síðustu árum. Þær voru óhugnanlega margar – miklu, miklu fleiri en flestir gera sér grein fyrir. Þá greindi ríkisútvarpið frá því hve margir almennir borgarar Evrópuríkja hafa orðið fyrir barðinu á þessum hryðjuverkaárásum – karlar, konur, börn og gamalmenni. Dauðir reyndust taldir í hundruðum. Sárir taldir í þúsundum. Árásarmennirnir voru í öllum tilvikum ýmist úr hópi eða afkomendur fólks, sem flúið hafði fæðingarlönd sín og fengið skjól hjá því fólki, sem hryðjuverkaárásunum var svo beint gegn. Skjólið hafði fengist vegna gerólíkrar afstöðu Evrópuríkja og íbúa þeirra til mannhelgi, mannvirðingar, mannfrelsis og mannúðar en ríkjandi hefur verið og ríkjandi er í þeim ríkjum, sem hryðjuverkamennirnir, foreldrar þeirra, afar eða ömmur höfðu flúið frá. Þaðan vildi fólkið fá að flýja. Á flóttanum virðist margur samt hafa tekið með sér og vilja fá að búa áfram við þá ómannhelgi, það ómannfrelsi, þá ómannvirðingu og þá ómannúð, sem einkenndi og einkennir enn samfélögin, sem flúið var frá. Í nafni þessarar ómannhelgi, ómannvirðingar, ómannfrelsis og ómannúðar hafa hundruð saklausra borgara, sem skjól veittu, verið líflátnir af þeim, sem um skjól báðu og/eða afkomaendum þeirra – börn, unglingar, karlar og konur á besta aldri og gamalmenni. Miklu fleiri alvarlega særðir. Allt í nafni þeirrar ómannúðar, þess ófrelsis, þeirrar ómannhelgi og þeirrar ómannvirðingar, sem flúið var frá og beðið var um skjól gegn.
Að verðveita sína menningu
Skiljanlegt er, að fólk, sem flúið hefur ættjarðir sínar og fengið búsetu í skjóli samúðar og velvildar í samfélögum gerólíkrar gerðar vilji fá að varðveita bestu kjarna menningar sinnar. En vill það líka fá að varðveita þá þætti þeirrar menningar, sem það flýði frá? Þá samfélagsþætti, sem eru eins gerólíkir og orðið getur frá þeim samfélögum sem flúið var til. Ef svo er til hvers var þá lagt á flótta? Til hvers var þá beðið um skjól? Að hverju var þá leitað? Að því, sem helst og best var fundið heima?
Eðlileg viðbrögð
Það er bæði eðlilegt og sjálfsagt, að fólk, sem flúið hefur heimabyggð sína og sótt um skjól fjarri ættlandinu haldi hópinn og axli sameiginlega ábyrgð á búsetu sinni, uppruna sínum og þeim hluta menningar sinnar og sinna ættmenna, sem fólkið vill halda í heiðri, virða og meta. Slíkt hafa flest þjóðarbrot gert. Líka við Íslendingar. T.d. þeir Íslendingar, sem fluttust vestur um haf til Bandaríkjanna og Kanada á sínum tíma. Við getum verið stolt af því og þeim. En Íslendingar, börn þeirra og barnabörn, þökkuðu aldrei fyrir skjólið með hryðjuverkum. Ef það hefði gerst hefðu Íslendingafélögin í vesturbyggðum mótmælt slíku framferði harðlega, fordæmt það og þá, sem með slíku athæfi hefðu vanvirt uppruna sinn.
Hvers vegna þegja þau?
Hvers vegna heyrist ekkert slíkt frá þeim samtökum flóttafólks frá hinum ómannúðlega, ófrjálsa og ómennska heimi, sem starfrækt eru í þeim löndum, sem veit hafa flóttafólkinu skjól? Hvers vegna heyrist aldrei hósti né stuna gegn morðverkunum á saklausum hópi gestgjafa frá þeim samtökum – m.a. frá samökum þessa fólks hér á Íslandi? Það býr þó að eigin samtökum, eigin formælendum og eigin samkomustöðum. Af hverju ríkir þessi þögn þar? Þegar allir aðrir lýsa andúð sinni á morðverkunum og samúð með þeim, sem látnir eru gjalda. Hverju og hverjum þjónar þögnin? Samfélaginu sem veitti skjól – eða grunngerðum þess samfélags, sem flúið var frá? Þeim, sem hryðjuverkunum beita eða þeim, sem hryðjuverkanna gjalda?
Komi þeir, sem vera vilja
Vitaskuld eigum við að bera fyllstu virðingu fyrir viðhorfum þeirra, sem aðstoðar okkar leita. Sem biðja um skjól á Íslandi. Vilji þeir, sem það gera, hasla sér völl í samfélagi okkar, gangast undir siði þess, venjur, viðhorf þess, viðmót, lög þess og reglur – þá eigum við að bjóða þá velkomna og leitast við að hjálpa þeim eins og við framast getum til þess að aðlagast og höndla hamingjuna í sínu nýja umhverfi. Vilji fólkið það hins vegar ekki, vilji það heldur búa sér til meðal gestgjafanna þá heimahaga, sem það flýði frá eigum við að hjálpa því að komast heim til sín aftur. Þar líður þá fólkinu best enda þar innan um sína líka, sína siði, sína menningu, sínar venjur – og þarf þá ekki að hefna sín á gestgjöfunum með þeim hætti, sem ríkisútvarpið rakti í kvödfréttatíma sínum s.l. þriðjudagskvöld.
