Svarthöfði hnaut um það í vikunni að Ásgeir Jónsson, seðlabankastjóri, sagði í viðtali við RÚV um horfur í efnahagsmálum að erfitt yrði að ná niður verðbólgunni mikið niður fyrir fjögur prósent. Fyrir þessari skoðun sinni færði seðlabankastjórinn þau rök m.a. að verðbólgan væri einfaldlega orðin svo föst inni kerfinu að laun hækkuðu of mikið og atvinnurekendur hækkuðu bara vöruverð á móti. Þetta mætti sjá af miklum hækkunum á innlendum vörum á vormánuðum.
Hann nefndi einnig mikinn kraft í hagkerfinu og óvissu í alþjóðamálum, sem gæti jafnvel falið í sér tækifæri fyrir okkur Íslendinga. Svo væri það náttúrlega fasteignamarkaðurinn þar sem enn væru hækkanir þrátt fyrir aukið framboð.
Þessi orð seðlabankastjóra getur Svarthöfði ómögulega túlkað öðruvísi en svo að himinháir vextir sem Seðlabankinn hefur haldið uppi hér undanfarin ár hafi alls ekki skilað þeim árangri sem að var stefnt. Þá gefa gildandi kjarasamningar ekki tilefni til að tala um kauphækkanir sem núverandi orsök verðbólgu og þenslu, hvað sem líður orðum seðlabankastjóra.
Svarthöfði er gamall áhugamaður um peningastefnu og eftir því sem hann hefur næst komist er það meginhlutverk hvers seðlabankastjóra að við halda stöðugleika í verðlagsmálum og í fjármálakerfinu.
Til þess hefur hann ýmis tæki og tól. Ásgeir Jónsson virðist hafa mikið dálæti á vaxtatækinu og ýmsum úrræðum sem takmarka getu hinna litlu og veikari í samfélaginu til að gíra sig upp í fjárfestingar á húsnæðismarkaði. Hefur hann beitt slíkum tækjum af miklum móð en minni áhyggjur haft af fjárfestingum þeirra sem búa yfir styrkri eignastöðu.
Þá hafa umsvif stórra lögaðila, sem yfirgefið hafa íslenska myntsvæðið og tekið upp lágvaxtamyntir, eflst myndarlega á íslenskum fjárfestingamarkaði, ekki síst fasteignamarkaði. Stafar það vitaskuld af því að háir vextir Seðlabanka Íslands hafa engin áhrif á lágvaxtamyntirnar.
Seðlabankastjórinn og peningastefnunefnd hans hefur því undanfarin ár verið í öfugu Hróa hattar hlutverki, þrengt að hinum minni og veikari en hlaðið undir þá stóru og sterku.
Svarthöfði telur óvíst að seðlabankastjóri fengi mikið betri einkunn fyrir aðgerðir sínar gegn verðbólgu undanfarin ár en íslenskir piltar fyrir lestrargetu í PISA könnunum.
Eitt veigamesta atriðið varðandi verðbólgu felst í verðbólguvæntingum í hagkerfinu. Þess vegna er það eitt lykilhlutverk seðlabankastjóra að gera sitt til að draga úr verðbólguvæntingum. Svarthöfði veltir fyrir sér hvort ekki sé gott ráð í þeim efnum að seðlabankastjórinn lýsi því sem minnst yfir að hann telji verðbólguna verða áfram of mikla. Er hann ekki bara að lyfta verðbólguvæntingum í hagkerfinu með því?
Þá furðaði Svarthöfði sig á því er seðlabankastjórinn lýsti því yfir að engu máli skipti þótt peningastefnunefnd Seðlabankans taki sér langt og gott sumarfrí á milli vaxtaákvarðana þar sem vöxtum hefði hvort eð er verið haldið óbreyttum þótt fundur yrði haldinn í sumarfríinu langa. Tók svo skýrt fram að hann væri alls ekki að tala fyrir hönd nefndarinnar, enda hefði hann aðeins eitt atkvæði þar.
Nokkrar spurningar brenna á Svarthöfða. Tekur seðlabankastjóri hlutverk sitt ekki nógu alvarlega. Eða tekur hann það kannski of alvarlega? Af hverju fer peningastefnunefndin í langt sumarfrí þegar gríðarlega óvissa ríkir í alþjóðamálum sem getur, að sögn seðlabankastjóra, haft mikil áhrif á þróunina hér á landi? Hvers vegna í ósköpunum hagar seðlabankastjóri orðum sínum á þann veg að þau ýta undir væntingar um mikla verðbólgu? Skilur hann hlutverk sitt til hlítar?
