Juliane útskrifaðist úr menntaskóla nokkrum klukkustundum áður en mæðgurnar stigu um borð í vélina en fluginu seinkaði um sjö klukkustundir. Farþegarnir voru því ansi ákafir í að komast af stað og á áfangastað til að geta fagnað jólunum þar.
Á leiðinni lenti vélin í þrumuveðri og mikilli ókyrrð. Jólagjafir duttu úr farangurshólfum og mikið gekk á. Farþegarnir fylltust skelfingu. Mariato sneri sér að Juliane og sagði: „Mér líst ekki á þetta.“ Rétt á eftir varð vélin fyrir eldingu og eldur kom upp í henni.
„Við mæðgurnar héldumst í hendur en gátum ekki talað saman. Aðrir farþegar fóru að gráta og kjökra og öskra,“ sagði Juliana í viðtali við BBC 2012 og bætti við að um 10 mínútum síðar hefði hún sér mjög bjart ljós við ytri hreyfilinn á vinstri vængnum.
„Móðir mín sagði mjög róleg: „Þetta eru endalokin, þetta er búið.“ Þetta var það síðasta sem ég heyrði hana segja,“ sagði Juliane.
Farþegar öskruðu þegar vélin lækkaði flugið, nef hennar beindist niður á við og hún stefndi beint niður í frumskóginn. Fólk sogaðist úr sætum sínum og út úr vélinn áður en hún brotnaði í um þriggja kílómetra hæð. Juliane var skyndilega í frjálsu falli.
„Ég heyrði ótrúlega hátt vélarhljóð og fólk öskra og síðan hrapaði vélin mjög bratt. Síðan varð allt rólegt, ótrúlega rólegt miðað við hávaðann sem hafði verið. Ég heyrði bara vind í eyrum mínum. Ég var enn spennt í sætið mitt. Móðir mín og maður, sem sat við ganginn, höfðu sogast úr sætum sínum. Ég var í frjálsu falli, það veit ég fyrir víst,“ sagði hún í samtali við VICE 2010
Hún lenti á skógarbotninum. Líklega hægði sætisröðin, sem hún sat í, ferðina. Hún missti meðvitund þegar hún lenti og rankaði ekki við sér fyrr en næsta morgun.
Hún var með heilahristing og gat ekki sest upp. Augu hennar voru bólgin og hún var með djúpan skurð á vinstri kálfa og var viðbeinsbrotin auk fleiri áverka.
Það tók hana einn og hálfan sólarhring að ná nægum styrk til að geta staðið upp og gengið.
Foreldrar hennar, sem voru þýskir dýrafræðingar, höfðu starfað í rannsóknarstöð í regnskóginum. Juliane hafði dvalið hjá þeim og hafði því lært eitt og annað um lífið í regnskóginum. Hún byrjaði á að fylgja ráði, sem faðir hennar hafði gefið henni, og fann vatn, á. Hún hélt sig nærri ánni til að forðast hættuleg dýr, til dæmis snáka sem földu sig í þurrum laufum.
Á fjórða degi kom hún að þremur látnum farþegum úr vélinni. Þeir voru fastir í sætum sínum.
Nokkru síðar tók hún eftir því að hún var opið sár á handlegg og höfðu flugur verpt eggjum í það. Þau höfðu klakist og maðkar höfðu étið holu í handlegginn.
Á tíunda degi fann hún bát. Í honum var dísilolía sem hún notaði til að hreinsa sárið og drepa maðkana. Sama dag fann hún kofa þar sem hún gat leitað skjóls undan rigningu og miklum hita.
Þegar hún var að hvíla sig í kofanum heyrði hún skyndilega raddir. Þarna voru heimamenn á ferð. Juliane talaði fullkomna spænsku og gat sagt þeim hvað hafði gerst. Þeir höfðu áður heyrt um slysið í útvarpinu. Mennirnir hlúðu að henni og fluttu til byggða næsta dag.
Þar var hún lögð inn á sjúkrahús þar sem hún hitti föður sinn.
Lík móður hennar fannst 12. janúar. Síðar fékk Juliane að vita að móðir hennar hefði lifað slysið af en hefði slasast alvarlega en látist nokkrum dögum síðar.
Aðeins Juliane lifði slysið af. Allir hinir sem um borð voru létust.
