Kosningasjónvarp RÚV var ágætlega heppnað. Líflegasta augnablikið var þegar Bogi Ágústsson og Ólafur Þ. Harðarson rýndu í úrslit krakkakosninganna þar sem Sjálfstæðisflokkur og Alþýðufylkingin sópuðu að sér fylgi. Þeir töluðu um niðurstöðuna eins og um raunverulegar kosningar væri að ræða, en um leið sá maður glettnisblikið í augum þeirra. Það var skemmtileg hugmynd að láta krakka velja sér flokka og úrslitin voru óvænt, allavega sigur Alþýðufylkingarinnar. Menntaskólanemar voru einnig með sínar kosningar og þar naut Sjálfstæðisflokkurinn mikillar hylli, eins og hjá stórum hluta þjóðarinnar.

Bogi Ágústsson Yfirvegaður og skipulagður.

Bogi Ágústsson og Ólafur Þ. Harðarson eru góðir saman. Bogi er þaulreyndur fjölmiðlamaður, yfirvegaður og skipulagður. Ólafur er afslappaður og mikill húmoristi og hefur þægilega nærveru. Báðir ná þeir einstaklega vel til áhorfenda. Það er næstum því eins og þeir séu heima í stofunni hjá manni og séu að tala við mann persónulega. Sennilega er það þess vegna sem maður stendur sig að því að kinka kolli í átt að sjónvarpinu þegar þeir eru á skjánum.

Ekki man ég hversu margar kosningar þeir félagar hafa leitt mann í gegnum, en allnokkrar eru þær. Báðir eru þeir nánast ómissandi í kosningasjónvarpi. Mér finnst að Bogi og Ólafur eigi að fá að vera eins og fréttamennirnir í 60 mínútum, sem fá að vera á skjánum í áratugi, alveg fram í andlátið. Maður fylgist með þeim eldast og hrörna líkamlega um leið og ekkert virðist fá unnið á andanum. Ég vona að þannig verði með Boga og Ólaf. Á ákveðnum sviðum þurfum við reglufestu og það þýðir ekki að vera stöðugt að skipta fólki út og fá ný andlit bara vegna þess að þau gömlu hafa verið þarna lengi. Þannig að ég vil fá að eldast með Boga og Ólafi í gegnum kosningar og alls kyns pólitískar sviptingar. Það er ekki hægt að vera í betri félagsskap á kosninganótt.