Móðir Þorleifs H. Kristínarsonar krafðist þess að sjá myndband dönsku lögreglunnar af hinstu stund frumburðarins
Í helgarblaði DV er rætt við Kristínu Hildi Þorleifsdóttur, móður Þorleifs H. Kristínarsonar, sem hvarf sporlaust í Fredrikshavn í Danmörku fyrir rúmum tveimur árum. Íslenskir fjölmiðlaðar fjölluðu um hvarfið en greindu síðan snögglega frá því að leit hefði verið hætt.
Í viðtalinu kemur fram að danska lögreglan fann myndband þar sem Þorleifur sést stökkva fram af bryggjunni út í opinn dauðann. Það voru síðustu andartök drengs sem hafði glímt við verulegt mótlæti frá unga aldri og átti sér ekki viðreisnar von. Þegar Þorleifur var sex ára gamall varð hann fórnarlamb læknamistaka í kjölfar ofnæmisviðbragða við verkjalyfi. Líkami hans brann upp og hann missti 60% af húð sinni auk sjónar á öðru auga.
Eftir átta ára baráttu varð það úrskurður dómstóla að um læknamistök hefðu verið að ræða og Þorleifur fékk greiddar skaðabætur fyrir miskann.
Eftir margskonar mótlæti hafði hinn tvítugi Þorleifur fengið nóg. Kristín deilir með lesendum erfiðleikunum sem sonur hennar þurfti að glíma við og þeirri miklu sorg sem hún og fjölskylda hennar hefur þurft að takast á við.
Hér má lesa brot úr viðtalinu:
Kvöldið afdrifaríka, 12. desember 2014, fór Þorleifur til Fredrikshavn til að skemmta sér. Það kvöld heyrði hann í móður sinni í síma í hinsta sinn. „Hann var frekar leiður og ég hafði áhyggjur af honum. Hann var nýhættur með kærustu sem hafði tekið saman við annan strák og ég vissi að honum hafði sárnað það mjög. Ég bað hann um að passa vel upp á sig og þá varð hann enn leiðari. Eftir á að hyggja þá vissi hann að þetta yrði í síðasta skipti sem hann talaði við mig og hann átti erfitt með að kveðja. Við spjölluðum aðeins saman og síðustu orðin sem hann sagði, áður en hann kvaddi, voru: „Ég fer mínar leiðir“, segir Kristín Hildur. Hún hafi ekki áttað sig á merkingu þeirra þá en síðan hafi setningin ásótt hana.
„Við spjölluðum aðeins saman og síðustu orðin sem hann sagði, áður en hann kvaddi, voru „Ég fer mínar leiðir“.“
Sólarhringur leið þar til tilkynnt var um hvarf Þorleifs. „Ég var stödd á bingókvöldi skammt frá heimili mínu. Það var svo skrítið að allt í einu þyrmdi yfir mig og ég fann að eitthvað var í gangi. Þá hringdi síminn hjá umsjónarmanni kvöldsins sem var afar vandræðalegt enda var hann nýbúinn að biðja alla um að slökkva á símum og ganga frá þeim. Þá var verið að leita að mér. Skömmu síðar náði sambýlismaður minn í mig og sagði mér að Þorleifs væri saknað. Þá vissi ég að eitthvað hræðilegt hefði gerst,“ segir Kristín Hildur.
Samkvæmt öryggismyndavélum sást Þorleifur yfirgefa krá í Fredrikshavn kl. 6.20 og ganga í átt að höfninni. Eins og áður segir fjölluðu danskir og íslenskir fjölmiðlar um málið en aðeins var greint frá því að Þorleifur hefði sést klifra yfir girðingu hjá höfninni og síðan hefði leit verið hætt nokkrum dögum síðar. Sannleikurinn var hins vegar sá að lögreglan uppgötvaði annað myndband þar sem Þorleifur sést ganga að hafnarbakkanum og síðan stökkva út í opinn dauðann. „Lögreglan ætlaði ekki að sýna mér myndbandið og réð mér í raun alfarið frá því að horfa á það. Ég varð hins vegar að fá að vita alla söguna og sjá hvernig hann bar sig að. Hvort hann hafi verið tvístígandi eða jafnvel hrasað út í höfnina. Ég varð að fá þetta uppgjör og ég er sátt við að hafa lagt þetta á mig,“ segir Kristín Hildur.
Hún segist hafa fellt nokkur tár við að horfa á myndbandið en síðan hafi hún horft á lögreglumanninn sem stóð á móti henni og sagt að hún skildi ákvörðun sonar síns. „Hann var búinn að fá nóg. Hvert sem hann sneri sér þá rakst hann á veggi og hann gat ekki meira,“ segir Kristín Hildur klökk.
„Hann var meðal annars kallaður „Scarface“ og var reglulega fórnarlamb barsmíða.“
Hún er afar ósátt við viðbragðstíma lögreglu vegna hvarfs Þorleifs. „Lögreglan byrjaði ekki að leita af alvöru fyrr en á þriðjudeginum. Þá finna þeir þessi myndbönd og sjá nákvæmlega hvar hann stekkur,“ segir Kristín Hildur. Aðeins var leitað í höfninni í tvo daga með sónartækjum en síðan var leitin blásin af. Mikil skipaumferð og sterkir straumar eru á svæðinu og var það mat sérfræðinga að líkið hefði rekið á haf út. „Ef lögreglan hefði brugðist fyrr við þá hefðu þeir fundið son minn. Þeir vildu ekki einu sinni kalla til kafara til að leita. Það var leitað með hálfum huga og það er hræðileg tilhugsun að drengurinn minn sé ekki fundinn,“ segir Kristín Hildur. Hún telur að ekki hafi verið leitað nægilega vel í höfninni og brá því á það ráð að fá liðsinni hóps í Danmörku sem leitar að týndu fólki. „Þeir ætluðu að fá bát til þess að leita almennilega í höfninni en fengu ekki leyfi til þess. Það var karpað um það í fjóra mánuði en síðan þurfti hópurinn frá að hverfa. Það var afar sárt að upplifa þetta fullkomna áhugaleysi á því að finna son minn,“ segir Kristín Hildur.
Tíminn frá fráfalli Þorleifs hefur reynst Kristínu Hildi og fjölskyldu hennar erfiður. „Við reynum að takast á við þessi hversdagslegu verkefni og tíminn læknar sárin að hluta. Ég þarf að sinna fjórum börnum og ég veit eiginlega ekki hvar ég væri án þeirra. En ég sakna Þorleifs gríðarlega og hugsa mikið til hans. Allt sem minnir mig á þennan tíma þegar hann hvarf veldur mér verulegu hugarangri,“ segir Kristín Hildur. Haldnar voru minningarathafnir um Þorleif í Danmörku og á Íslandi þar sem ættingjar og vinir komu saman. Þar voru mörg hlý orð látin falla sem fjölskyldunni þótti afar vænt. Meðal annars hélt fyrrverandi kennari Þorleifs stutta tölu þar sem fram kom að af öllum nemendunum í bekknum þá hefði hann talið Þorleif þann síðasta til að hljóta þessi örlög. „Það var af því að hann barðist eins og ljón í gegnum erfiðleikana. En enginn getur barist að eilífu gegn ofurefli,“ segir Kristín Hildur.
