Mér var send þessi grein frá Grænlandi af öllum stöðum. Sigurjón Björnsson, sem er búsettur í Nuuk, sendi mér ljósrit af henni. Greinin er rituð af Steingrími Matthíassyni lækni – syni Matthíasar skálds – birtist 1920 í danska læknaritinu Hospitalstidende og er í henni rakinn framgangur spænsku veikinnar á Íslandi.
Í upphafi greinarinnar eru dregin fram aðalatriði. Fyrst er skýrt frá því að sóttin hafi verið bundin við sunnan- og vestanvert landið, enda var gripið til þess ráðs að loka leiðum norður í land.
Á Holtavörðuheiði var sett upp hlið og fólki ekki hleypt þar í gegn, og svo var fólki ekki hleypt yfir Jökulsá á Sólheimasandi – óbrúaðar árnar Suðurlandi voru líka náttúrulegur farartálmi.
Þetta olli því að Norðurland og Austurland sluppu við veikina – frá sjónarhóli faraldsfræði var þetta geysilega áhrifarík aðgerð. En við lifum auðvitað á öðrum tímum nú, með margháttuðum samgöngum og flutningum milli landa og innan landa.
Steingrímur segir frá því að áður en hin illvíga veiki náði tökum hafi verðið í umferð væg og ekki sérlega smitandi flensa.
En eftir að veikin var gengin yfir hafi pest aftur gert vart við sig, vægari sótt sem lagðist mjög á börn og breiddist frá höfuðborginni út um landið.
Steingrímur Matthíasson.
