„Ég hef áður talað um sím­svara fyr­ir­tækja hér, en nú ætla ég aðallega að tala um sím­svara Lands­bank­ans, því að hann er með ein­dæm­um.“

Svona hefst pistill sem Guðbjörg Snót Jónsdóttir skrifar í Morgunblaðinu í dag en hún sendir reglulega inn pistla í blaðið. Ástæðan fyrir því að hún talar um símsvara Landsbankans er sú að henni finnst hann of hávær. „Þessi maður, sem tal­ar inn á hann, er svo há­vær, að maður dauðhrekk­ur við, þegar hann byrj­ar ræðu sína. Það er líkt og hann sé að kalla á Viðeyj­ar­ferj­una, sem stödd er úti í eyj­unni, en hann á bryggj­unni hérna og þarf ekki gjall­ar­horn, eins og hann tal­ar hátt,“ segir hún.

„Svo byrj­ar þulan um appið, net­bank­ann og fleira, og þá hef­ur maður það á til­finn­ing­unni, að hann sé hálf­gert að álasa manni fyr­ir að hringja í bank­ann og trufla fólkið þar. Þá kem­ur ein­hver og býður upp á sím­tal frá bank­an­um, sem ég hef þegar bent á hérna að virki ekki, hvað sem hann seg­ir.“

Guðbjörg bendir starfsfólki bankans á að ekki eru allir eldri borgarar nógu tæknivæddir fyrir allar nýjungarnar. „Mér finnst nú, að fólkið í bank­an­um ætti að vita, að það hafa ekki all­ir eldri borg­ar­ar þessa lands app, ra­f­ræn skil­ríki, snjall­tæki, hvað þá tölvu,“ segir hún.

„Hvað á það þá að gera annað en að hringja í bank­ann, ef maður á ekki heiman­gengt? Það á því ekki að álasa manni fyr­ir það. Fyrst og fremst væri það gott, ef maður­inn í sím­svar­an­um talaði ekki svona óskap­lega hátt í eyrað á manni. Það er al­ger óþarfi. Vin­sam­leg­ast.“