Ákváðu að halda í vonina þar til annað kæmi í ljós
Tíu ár eru í dag frá því að Vilborg Davíðsdóttir, rithöfundur og eiginmaður hennar, Björgvin Ingimarsson, sem lést þann 9. febrúar 2013, voru boðuð á fund læknis sem tjáði þeim að Björgvin væri líklega með heilaæxli.
Frá þeim degi umbreyttist líf hjónanna en Vilborg hefur rætt og skrifað opinskátt um þann mikla skóla sem fylgir því að vera aðstandandi manneskju með illvígt krabbamein og að horfast í augu við dauðann.
Vilborg sem er höfundur bókarinnar Ástin, drekinn og dauðinn hefur haldið um 40 fyrirlestra um efni bókarinnar, bæði á höfuðborgarsvæðinu og út um allt land. Sá næsti verður miðvikudagskvöldið 12. október klukkan 20 í Sauðárkrókskirkju.
Vilborg birti í morgun á Facebook síðu sinni textabrot úr bókinni þar sem hún lýsir mánudeginum, 9. október 2006. Deginum sem lífið breyttist og varð aldrei eins og áður.
Vilborg segir dagsetninguna meitlaða í minnið og veitir DV góðfúslegt leyfi til að birta upp úr textanum hér að neðan.
„Við erum á leið út úr húsi í stutta gönguferð þegar síminn hringir. Björgvin svarar. Ég heyri að hann spyr hvort það sé ekki hægt að segja sér þetta í símann, við eigum annríkt því við séum á leið í flug í fyrramálið. Svarið er greinilega neitandi. ,,Á konan mín að koma líka, já?“ segir hann hikandi og lítur til mín þar sem ég stend í anddyrinu, ferðbúin með Sigrúnu Uglu í kerrunni. ,,Núna strax?“
Vilborg skrifar að eldri börnin á heimilinu hafi sem betur fer verið komin heim úr skólanum og gátu því litið eftir þeirri litlu. Hún segir jafnframt að Björgvin hafi skynjað að eitthvað mikið væri að þar sem þau áttu bæði að mæta á sjúkrahúsið.
„Ég malda í móinn af veikum mætti; það þarf ekki að vera. Kannski eru þetta bara starfsreglurnar í breska heilbrigðiskerfinu. Ég panta leigubíl, við eigum að koma sem allra fyrst því það er komið fram á miðjan dag. Við sitjum hljóð í aftursæti bílsins, leiðin virðist engan endi ætla að taka. Tár renna niður vanga Björgvins, týnast í dökku skegginu. Mér er orða vant, legg hönd mína á hans.“
Á þessum tíma voru Vilborg og Björgvin búsett í Edinborg. Þegar þau komu á sjúkrahúsið var þeim boðið inn á skrifstofu hjá asískum lækni sem kynnti sig sem dr. Al-Sahai.
„Hann fetar sig varkárum orðum að niðurstöðum myndatökunnar. Segir okkur fyrst að ,,bólga“ hafi sést á myndunum fyrir ofan vinstra eyrað. ,,Þessi bólga er að öllum líkindum góðkynja,“ segir hann síðan. Við horfum á hann skilningsvana. ,,Við teljum að þetta sé góðkynja æxli því að það er vel afmarkað,“ bætir hann við, hægum rómi. ,,En við verðum að taka segulómunarmynd til þess að fá frekari upplýsingar. Hvenær komið þið aftur frá Íslandi?“ Við segjum honum það og hann kveður okkur með þeim orðum að við fáum bréf með dagsetningu á segulómun fljótlega eftir Íslandsferðina.“
Vilborg skrifar í bókinni Ástin, drekinn og dauðinn að það hafi ekki verið fyrr en eftir að þau komu aftur heim sem spurningarnar ruddust fram.
„Heilaæxli. Hvað merkir það? Við þekkjum engan sem hefur fengið æxli í heilann, hvorki góðkynja né illkynja. Skyldi vera hægt að skera það burt? Hvað er hægt að gera?“
Vilborg byrjaði, sem fyrr, að leita svara á netinu og kemst fljótt að því að æxli í höfðu eru af ýmsum tegundum. Þau einu sem með nokkru móti er hægt að kalla góðkynja vaxa utan í heilahimnunum
„Þau má skera burt og þau koma ekki aftur. Öll önnur heilaæxli eru mun erfiðari viðureignar, lífshættuleg og ólæknandi þótt hægt sé að halda þeim í skefjum um tíma.“
Hún minnist þess að læknirinn hafi ekkert sagt til um hvort æxlið væri inni eða utan í heilanum.
„Kannski notaði hann orðið ,,bólga“ vegna þess að það er í heilahimnunum. Við ákveðum að halda í þá von þar til annað kæmi í ljós.“
Þá segir Vilborg í samtali við DV í dag að þetta hafi verið í eina skiptið sem þau heyrðu orðið ,,góðkynja“ um heilaæxli.
„Næsti læknir sagði okkur að það ætti aldrei við um þau. Þau eru stiguð í 1.-4. og minn maður var með 3.-4. stig við greiningu,“ segir Vilborg.
