„Ég grét þegar ég skrifaði þetta, enda er átakanlegt að skrifa svona orð til einhvers sem maður vildi óska þess að þurfa ekki að vera að skrifa,“ segir Aníta Estíva, tveggja barna móðir og fjölmiðlafræðinemi í samtali við DV.is.en í tilefni af bleikum október ritaði hún hjartnæmt bréf til tengdamóður sinnar- sem hún fékk aldrei að kynnast.
Aníta er annar eigandi Öskubuska.is og þá heldur hún einnig úti opinni rás á Snapchat: anitaeh. Bréf Anítu birtist á vefsíðu Bleikt.is á dögunum en í samtali við blaðamann segir hún viðbrögðin við skrifunum hafa verið sterk.
„Mjög margir,bæði sem ég þekki sem og ókunnugt fólk deildu og þökkuðu mér fyrir falleg orð til hennar enda var hún yndisleg kona og vinamikil.
Ég fékk líka svakalega falleg og góð viðbrögð við pistlinum inni á Facebookhópnum Góða systir.Þar voru margar sem grétu yfir pistlinum þrátt fyrir að þekkja hana ekki,“
segir Aníta jafnframt en tengdamóðir hennar, Erna Rós Hafsteinsdóttir heitinn kvaddi heiminn árið 2002 eftir erfiða baráttu við húðkrabbamein. Þaðan kemur tenging bréfs Anítu við bleikan október. „Þetta snertir okkur sérstaklega mikið þar sem ég sjálf hef miklar frumubreytingar í fæðingarblettum og þarf að vera undir stöðugu eftirliti sjálf. Svo skiljanlega er maðurinn minn alltaf með miklar áhyggjur af þessu hjá mér og duglegur að ýta mér í skoðun.“
Aníta kveðst óneitanlega syrgja það að börnin hennar tvö, þau Kristófer Vopni 3 ára og Viktoría Fanney, rúmlega 2 ára fái ekki tækifæri á að kynnast föðurömmu sinni. „Það er svakalega leiðinlegt og ég hugsa oft um það. Það er leiðinlegt að geta ekki glaðst og hlegið yfir hlutum með henni. Og geta aldrei fengið svör við ýmsum spurningum sem brenna á mér. Sem befur fer á ég í dag dásamlega tengda „stjúp“ mömmu sem hefur alveg tekið ömmuhlutverkinu og er yndisleg við okkur og börnin okkar,“ bætir hún síðan við.
„Elsku tengdamamma.
Takk.
Þú gafst mér svo stóra gjöf, þá allra stærstu. Vegna þín fékk ég manninn sem gaf mér börnin okkar.
Börnin okkar eru ekki alltaf auðveld, stundum eru þau mjög erfið. En þau eru alltaf það dásamlegasta sem ég hef nokkurn tímann fengið að eiga.
Gæfustundirnar hafa verið margar. Fyrsta brosið, fyrsti hláturinn, fyrstu skrefin og fyrsta koppa ferðin. Ógæfustundirnar hafa líka verið nokkrar. Frekjukast í búðinni, piss yfir allan sófann og ís í morgunmat,“
ritar Aníta í bréfi sínu.
„Ég vildi óska þess að ég gæti hringt í þig og við gætum glaðst saman yfir þeim góðu. Ég vildi óska þess að ég gæti fengið ráð hjá þér varðandi þær verri.
Mikið vildi ég geta glott með þér yfir gömlum myndaalbúmum og fengið að heyra allar sögurnar sem þú hafðir að segja.
Ég var ekki svo heppin að fá að kynnast þér. Samt líður mér eins og ég hafi alltaf þekkt þig. Dásamlegu synir þínir og fjölskylda kunna svo sannarlega að segja frá þér enda hefur þú verið engri lík.
Ég er svo heppin að eiga stórkostlega mömmu sjálf sem ég sé mig ekki geta lifað án, ásamt því er ég svo lukkuleg að hafa nýlega eignast frábæra fóstur-tengdamömmu sem tekið hefur ömmu starfinu á ótrúlegan hátt. Ég veit þú myndir vera þakklát og glöð með hversu vel fer um fjölskylduna sem þú skildir við.“
Aníta hugsar reglulega til tengdamóður sinnar heitinnar þó svo að hún hafi aldrei fengið að kynnast henni persónulega.
„Þrátt fyrir að við höfum aldrei hist þá hugsa ég reglulega til þín, ég sé þig fyrir mér gleðjast yfir barnabörnunum og þeirra uppátækjum. Ég sé þig fyrir mér hrista hausinn þegar ég segi þér að Óttar setji óhreina tauið við hliðina á körfunni en ekki ofaní hana. Ég sé fyrir mér það góða vinkonu samband sem við hefðum átt. Jólakökubaksturinn og afmælisundirbúningana.
Þú veist það ekki, en við ólumst upp í sama húsi. Við deilum líka næstum því afmælisdegi og við eigum það sameiginlegt að elska sama fólkið.
Í gær hefðir þú orðið 50 ára og þó að ég hafi ekki fengið að hitta þig þá sakna ég þín samt.
Fyrir mér ert þú svo mikið. Þú ert fyrirmynd sem ég lít upp til. Fyrir þig er ég þakklát.
Takk.“
