Varð þrisvar fyrir kynferðisofbeldi – „Fólk fær hærri dóma fyrir þjófnað á dauðum hlutum“
„Ég var mjög reið í mörg ár en það sem hefur hjálpað mér er æðruleysi; ég lenti í þessu og get ekki breytt því en ég ræð hvernig ég tekst á við þetta núna,“ segir Þuríður Anna Sigurðardóttir í einlægu viðtali í Akureyri vikublaði. Þuríður hefur þrisvar sinnum verið beitt kynferðisofbeldi en í viðtalinu ræðir hún meðal annars um ofbeldið og eftirköstin.
Þuríður kveðst nota æðruleysi til að takast á við reiðina sem hún neitar að burðast með lengur. Þá hafi hún stundað jóga og hugleiðslu með góðum árangri.
Í viðtalinu kemur fram að fyrsta brotið hafi átt sér stað þegar Þuríður var átta ára gömul. Þá braut frændi hennar á henni kynferðislega. „Hann læsti mig inni og kyssti mig og þar með urðu öll mín persónulegu mörk brengluð. Í augum einhverra var þetta aðeins koss en koss er alveg nóg. Það er alls ekki í lagi að læsa barn inni í herbergi og þvinga það til að kyssa sig. Fjölskyldan tók á þessu eins og hún taldi réttast og best en þau skilaboð sem ég fékk voru að það væri best að ræða þetta ekki. Fyrir vikið var ég rög við að viðurkenna og sjá alvarleikann þegar brotið var á mér seinna,“ segir hún.
Þegar Þuríður var tiltölulega nýbyrjuð í menntaskóla var henni nauðgað af fyrrverandi kærasta bestu vinkonu hennar. „Eftir þetta var ég á útopnu. Mamma og pabbi réðu ekkert við mig og ég drakk mig rænulausa allar helgar, hafði engin mörk, enga sjálfsvirðingu, svaf hjá alls konar mönnum og fann ekki fyrir neinu.“
Þriðja brotið átti sér stað þegar bolta var troðið upp í leggöng hennar án hennar vitundar og skilinn þar eftir.
„Við höfðum stundað harkalegt kynlíf sem ég gerði af skyldurækni í von um að honum líkaði við mig. Það gátu allir vaðið yfir mig í kynlífi. Ég þorði aldrei að segja nei. Nokkrum vikum seinna sagði pabbi að það væri skrítin lykt af mér og bað mig að fara til kvensjúkdómalæknis. Ég hafði fundið fyrir verkjum sem ég skrifaði á túrverki. Líkaminn blokkeraði það sem hafði gerst en sem betur fer fékk ég fljótt tíma hjá lækni þar sem kom í ljós að ég var með sex sentimetra bolta inn í mér. Ég trúði lækninum ekki en svo kviknaði á perunni. Þetta var hrikalega niðurlægjandi. Mér leið eins og hóru,“ segir Þuríður í viðtalinu. Hún var strax send í aðgerð þar sem boltinn var fjarlægður.
Læknirinn tjáði henni að hún yrði að kæra drenginn sem bar ábyrgð á þessu og kveðst Þuríður muna hvað hún varð hissa. „Ég hafði aldrei gert mér grein fyrir að það stæði mér til boða. Sama kvöld fór ég á lögreglustöðina þar sem ég var spurð hvort ég hefði verið drukkin. Ég man að ég missti allan kjark og fór grátandi út í bíl til pabba. Ég vona að engin manneskja sem hefur safnað krafti til að kæra svona voðaverk þurfi nokkurn tímann aftur að heyra þessa setningu; varstu ekki bara drukkin?“
Málið fór fyrir dóm og var gerandinn dæmdur til að greiða Þuríði miskabætur og fékk svo skilorðsbundinn fangelsisdóm. Þuríður kveðst hafa verið mjög ósátt við dóminn; miskabæturnar hafi verið hlægilega lágar miðað við allan þann kostnað sem hún hefur þurft að leggja út til að byggja upp geðheilsu sína að nýju. Hún hafi þurft að leita til sálfræðings og þá hlaupi kostnaður vegna lyfja á tugum þúsunda króna.
„Ég á að telja mig heppna fyrir að hafa unnið mitt mál fyrir rétti. Hvurslags pæling er það? Fólk fær hærri dóma fyrir þjófnað á dauðum hlutum heldur en fyrir að beita lifandi manneskju ofbeldi. Ég skil þetta ekki,“ segir hún.
Í viðtalinu kveðst Þuríður hafa verið reið í mörg ár en hún sé að vinna í fyrirgefningunni.
„Ég mun aldrei fyrirgefa það sem þessir menn gerðu og það verður eilíf vinna að fyrirgefa þeim en mig langar ekki að burðast lengur með hatrið. Ég þurfti að ganga í gegnum helvíti en ég þarf allavega ekki að ganga í gegnum lífið vitandi að hafa gert annarri manneskju þetta. Svona ofbeldi er miklu meira en stundin þegar atburðurinn á sér stað. Ég hef þurft að lifa með afleiðingunum, hef þurft að læra upp á nýtt að treysta, elska og finnast ég verðug, alltaf í basli með sjálfsmyndina, ómöguleg og mölbrotin. En þetta kemur, ég veit það. Ég þarf að muna að það versta, ofbeldið sjálft, er yfirstaðið.“
