Villimey Líf Friðriksdóttir fékk bréf frá Þjóðskrá Íslands um daginn. Í því stóð að hún mætti heita nafninu sínu, rúmlega 22 árum eftir að foreldrar hennar sóttu fyrst um nafngiftina til hinnar alræmdu mannanafnanefndar.
Villimey segir að sagan á bak við nafnið sé frekar rómantísk. „Mamma mín var 15 ára þegar hún sá pabba minn í fyrsta sinn. Hann var þá pönkari með hanakamb, og er það reyndar ennþá. Hún var heilluð af honum og ákvað að með þessum manni myndi hún eignast barn sem ætti að heita Villimey. Þau byrjuðu svo saman og ég kom í heiminn nokkrum árum síðar. Pabbi vildi bæta við nafninu Líf, því það var uppáhaldspersóna hans í bókunum um Ísfólkið.“
Það var hins vegar ekki einfalt að fá að nefna stúlkuna Villimey. Mannanafnanefnd neitaði umsókn foreldranna á þeim forsendum að í karlkyns útgáfu væri nafnið Villimaður – og það þótti ekki alveg nógu gott. Foreldrarnir mótmæltu svarinu með erindi til umboðsmanns Alþingis, sem meðal annars var rökstutt með því að nafnið tæki íslenska beygingu og væri sambærilegt við nafnið Friðmey, en allt kom fyrir ekki.
„Þegar ég var hálfs árs gömul barst foreldrum mínum svo bréf þess efnis að þau þyrftu að láta mig heita Stúlkubarn Líf Friðriksdóttir, eða gefa mér annað nafn, ellegar yrðu þau beitt dagsektum. Þau höfðu nú ekki mikið milli handanna svo að þau ákváðu að finna annað nafn fyrir mig og halda svo áfram að berjast fyrir mínu rétta nafni.“
Nafnið sem varð fyrir valinu var Nótt María Líf. Maríunafnið var sterkt í fjölskyldunni og Nótt bættist svo við fyrir utan Hagstofuna. „Mér þykir alveg vænt um þetta nafn, þó að það hafi aldrei verið hluti af mér. Ef ég eignast einhvern tíma stelpu mun hún fá þetta nafn. Mamma og pabbi voru ekkert að fela þetta fyrir mér, en fyrsta minning mín um það var þegar ég fór í banka með pabba til að opna bankareikning. Ég hafði áður átt reikning í Búnaðarbankanum, þar sem ég hét Villimey á öllum pappírum, en var að opna reikning í Landsbankanum og fór þangað með pabba. Mér fannst undarlegt að klikkaða konan í bankanum skyldi kalla mig Nótt.“
Í leikskóla og grunnskóla gekk vel að heita Villimey, en í menntaskóla olli það stundum ruglingi. „Mamma og pabbi höfðu reyndar bæði unnið við módelstörf í FB svo að margir kennaranna þekktu mig. En ég man eftir að hafa setið í tíma og hlustað á pirraðan kennara kalla á einhverja Nótt, sem auðvitað svaraði engu. Svo lenti ég í því að vera kölluð ansi seint inn í U16-landsliðið í fótbolta því að allir voru að mæla með einhverri Villimey sem fannst aldrei á formlegum listum íþróttafélagsins.“
Villimey er þakklát fyrir nafnið sitt og segir að það hafi kennt henni að bera virðingu fyrir nöfnum annarra. „Mér finnast það forréttindi að fá að heita óvenjulegu nafni. Líka að alast upp hjá karlmanni sem er ennþá í leðurjakka og með hanakamb. Að eiga mömmu sem er hippi og pabba sem er pönkari hefur víkkað sýn mína á heiminn. Þau eru bæði svo frjáls og falleg á sinn eigin hátt.“
Nú liggur fyrir að sækja um ný kort í bankanum, nýtt vegabréf og ýmislegt þar sem nafn samkvæmt Þjóðskrá kemur fram. „Ég er ekkert smá spennt fyrir þessu, og hefði eiginlega aldrei trúað því hvað samþykkið hafði mikil áhrif á mig.“
Nafn Villimeyjar er úr bókum norska rithöfundarins Margit Sandemo um Ísfólkið. Villimey Kalebsdóttir er aðalpersóna í bókum 10–13, en í allt inniheldur þessi dramatíski bókaflokkur 47 bækur.
Á níunda áratugnum komu bækurnar út og styttu ungum íslendingum stundir, enda ekkert alnet í boði á þeim tíma. Þær voru svo endurútgefnar hér á landi á árunum 2005–2010. Óhætt er að segja að þær hafi sett mark sitt á lesendur því nöfn úr bókinni fóru að verða algengari í íslensku þjóðskránni þegar aðdáendur bókanna komust á barneignaaldur.
Saga Ísfólksins hefst á 16. öld þegar Þengill hinn illi selur djöflinum sál sína og kemur um leið afkomendum sínum í talsverð vandræði.
Villimey var rammgöldrótt og góð og barðist gegn bölvun forföðurins. Hún giftist Dominic Lind og samband þeirra var æði lostafullt.
