Kannski er Atli Fannar Bjarkason einhvers konar undrabarn í fjölmiðlum. Hann byrjaði ungur að skrifa fréttir, fyrir hálfgerða rælni, því hann fékk ekki vinnu sem námsráðgjafi í grunnskóla, ómenntaður pilturinn. Í dag stýrir hann Nútímanum sem er algjört spútnikfyrirbæri í íslenskum fjölmiðlaheimi. Ragnheiður Eiríksdóttir hitti Atla Fannar og ræddi við hann um velgengnina og hvernig það er að lifa með höfuðið fullt af hugmyndum.
Nútíminn fór í loftið í lok ágúst árið 2014 og náði strax talsverðum vinsældum. Aðeins nokkrum mánuðum eftir að vefurinn var opnaður var hann valinn vefmiðill ársins á Íslensku vefverðlaununum og nokkrum mánuðum síðar var Atli Fannar valinn vefhetja ársins á verðlaunahátíðinni NEXPÓ. Aðsóknin á vefinn hefur aukist jafnt og þétt og í dag eru vikulegir notendur um 80 til 120 þúsund, samanborið við 50 til 60 þúsund fyrsta árið.
Ég var með skrifstofu á Alþingi og það var svo sem nóg að gera, en þessi vinna var fyrir aðra tegund af fólki en ég er.
„Ég vann við fjölmiðla frá 2003 til 2013. Þá bauðst mér að gerast framkvæmdastjóri Bjartrar framtíðar fyrir alþingiskosningar og ákvað að taka því tilboði og segja skilið við fjölmiðla. Kosningarnar gengu mjög vel og við náðum sex mönnum inn á þing, sem ég held að sé með betri niðurstöðum hjá nýjum flokki, nokkru sinni. Eftir þetta hóf ég störf sem aðstoðarmaður Gumma Steingríms og var það í nokkra mánuði eða þangað til ég fékk leiða á hægaganginum í opinberri stjórnsýslu. Ég var með skrifstofu á Alþingi og það var svo sem nóg að gera, en þessi vinna var fyrir aðra tegund af fólki en ég er. Við Gummi áttuðum okkur á því á sama tíma og vorum sammála um að ég yrði að hætta.“
Nú voru góð ráð dýr, því Atli þurfti að finna sér eitthvað að gera. Eftir dálitla umhugsun ákvað hann að reyna fyrir sér í stafrænni markaðssetningu.
„Ég var spenntur fyrir að verða einhvers konar samfélagsmiðlastjóri hjá fyrirtæki og vildi láta reyna á það. Mér fannst ég mjög góður í þessu og sótti um nokkur þannig störf – til dæmis hjá Landsbankanum og RÚV. En það var ekki nein eftirspurn eftir þeim kröftum, ég var ekki einu sinni boðaður í viðtöl, svo ég sá að þetta var ekki málið. Þá fór ég aðeins að skoða hvort ég ætti að halda mig við það sem ég kann – sem er að skrifa fréttir. Þá kom í ljós að það var ekki heldur nein sérstök eftirspurn eftir mér í fjölmiðlum. Það var ekki beinlínis barist um mig. Ég talaði við fólk um hin og þessi störf og var svolítið góður með mig því ég vildi ekki endilega þurfa að fara aftur á byrjunarreit. Þegar ég hætti á Fréttablaðinu árið 2013 var ég fréttastjóri þar, og mér fannst ekki að ég ætti að þurfa að vinna mig aftur upp. Umhverfið hafði líka mikið breyst á þessu rúma ári og ég þekkti mun færri en áður inni á ritstjórnunum.
Ég hef alltaf verið örlítið erfiður inni á ritstjórnum, því ég fæ mikið af hugmyndum og verð pirraður ef ég kem þeim ekki öllum í framkvæmd.
Ég tók því frekar rólega þetta sumar en þegar haustaði var kærastan mín orðin frekar leið á að hafa mig alltaf heima á nærbuxunum að borða kókópöffs og fá frábærar hugmyndir. Þá datt mér í hug að prófa að stofna minn eigin miðil. Ég hélt að það yrði einfalt – kannski svipað og að stofna bloggsíðu – en annað kom í ljós. Í fyrsta lagi þarf að hugsa fyrir tekjum til að þetta gangi og ef vefur á að vera vel sóttur þarf allt varðandi hýsingu og tæknimál að vera á hreinu. Ég rakst fyrir tilviljun á Guðmund Jónsson, bróður vinar míns, og hann tók að sér að sjá um þessi tæknimál gegn hlut í fyrirtækinu og leysti það snilldarlega. Sjálfur fór ég á stúfana að kanna tekjumöguleika. Við settum upp prufuvef og ég fór á fundi hjá fjölda fyrirtækja, þar sem ég sýndi vefinn og útskýrði hvað ég ætlaði að gera. Ég lofaði ýmsu. Sumir voru til í að auglýsa strax en aðrir vildu bíða. Svo fór vefurinn í loftið og ég held að ég hafi staðið við allt sem ég sagði um það hvernig þetta mundi ganga og þróast. Þar með voru stöðugt fleiri auglýsendur til í að opna veskið og Nútíminn fór að rúlla.“
Atli byrjaði sem sagt með tvær hendur tómar, tók engin lán og fékk í byrjun ekkert utanaðkomandi fjármagn. Yfirbyggingin er agnarsmá, enda hefur Atli lengst af skrifað fréttir á vefinn einn síns liðs.
„Ég tók bara sénsinn á að þetta mundi nægja til að framfleyta mér að mestu og vonaði það besta og það gekk upp. Nútíminn hefur ekki tapað krónu og skilað hagnaði í hverjum einasta mánuði frá upphafi.“ Smám saman hefur Atla tekist að hlaða utan á Nútímann og auka umsvifin.
„Ég gerði samstarfssamning við framleiðslufyrirtækið Skot um að vinna myndbönd fyrir vefinn, og þau komu inn með tæki, þekkingu og fjármagn. Sá samningur varð svo til þess að Skot keypti þriðjungshlut í fyrirtækinu í sumar. Við sáum strax frá fyrsta myndbandi að þau yrðu frábær viðbót við vefinn.“
Það kom mörgum á óvart þegar Nútíminn opnaði sérstakan vefhluta ætlaðan foreldrum. „Ég sá að stórir vefir úti í heimi voru eiginlega allir með sérstaka undirvefi fyrir foreldra. Það bjóst líklega enginn við að ég tæki þessa stefnu – kannski frekar að það yrði sérstaklega fjallað um kvikmyndir eða tónlist eða eitthvað annað sem rúmlega þrítugur, barnlaus gaur hefði áhuga á. Þess vegna fannst mér sniðugt að gera eitthvað allt annað en ég hef verið að gera. Í haust stendur svo til að efla foreldrahluta Nútímans enda mikil eftirspurn eftir vönduðu efni fyrir þennan hóp.“
Eins og gefur að skilja vinnur Atli nánast allan sólarhringinn. Hann er þó að ljúka ráðningu á fyrsta blaðamanninum, og segir að þá fyrst geti hann farið að kalla Nútímann alvöru miðil.
„Ég er ekki búinn að taka mér heilan frídag frá því í ágúst 2014. Þetta hefur verið mikil vinna en afskaplega skemmtileg, því ég er loksins búinn að finna mér farveg sem mig hefur alltaf dreymt um fyrir sköpunargleðina. Ég hef alltaf verið örlítið erfiður inni á ritstjórnum, því ég fæ mikið af hugmyndum og verð pirraður ef ég kem þeim ekki öllum í framkvæmd. Þess vegna var líklega dálítið leiðinlegt að vera yfirmaður minn. Ég var alltaf að koma með hugmyndir sem hentuðu kannski ekki miðlinum. Maður getur til dæmis ekki gert hvað sem er inni á Fréttablaðinu sem er bara stofnun. Nú ræð öllu og get gert það sem ég vil og fundið út hvernig það virkar. Fólk skoðar og dreifir því sem er skemmtilegt og virkar vel og það er mjög gaman að sjá þetta allt gerast í rauntíma.“
Á Nútímanum má segja að kveði við nýjan tón í íslenskri netfréttamennsku. Stíllinn er knappur og hraðinn meiri en á mörgum eldri miðlum.
Ég held mig við minn stíl, hann er knappur, stundum dálítið galgopalegur eða jafnvel stríðinn, en þó alvarlegur þegar það á við.
„Þetta var stefnan frá byrjun. Ég hugsaði með mér að ef ég ætlaði að vera einn í þessu þá þyrfti ég að geta skrifað margar fréttir og látið líta út fyrir að fleiri en einn maður væri á bak við vefinn. En ég þarf að velja og hafna. Ég get til dæmis ekki skrifað stórar fréttaskýringar eða kafað djúpt í málin. Að auki finnst mér aðrir á Íslandi gera það mjög vel. Einhvern tímann sat ég fyrirlestur þar sem markaðsstjóri Domino’s sagði eitthvað á þá leið að ef maður gæti ekki gert eitthvað jafn vel eða betur en aðrir ætti maður bara að sleppa því. Þetta hefur verið mitt leiðarstef. Ef ég get til dæmis ekki sinnt íþróttum jafn vel eða betur en aðrir, þá er betra að sleppa því. Ég held mig við minn stíl, hann er knappur, stundum dálítið galgopalegur eða jafnvel stríðinn, en þó alvarlegur þegar það á við. Ég vildi reyna að slá nýjan tón og vera dálítið öðruvísi. Markmiðið er að fólk sjái strax að eitthvað sé af Nútímanum – þekki efnið.“
Atli lauk ekki framhaldsskóla og hefur ekkert menntað sig á síðari árum.
„Mér leiddist mikið í skóla og hef aldrei passað inn í þennan kassa. Í framhaldsskóla náði ég í sumu en féll í mörgu þar til ég hætti að nenna þessu. Stundum sé ég eftir því að hafa ekki menntað mig meira því það vantar aðeins upp á gagnrýna hugsun hjá mér. Stundum er ég lengi að kveikja á henni. Ég held að það væri styttra í hana ef ég hefði menntað mig. Stundum þarf ég að hugsa í nokkra hringi og kannski meira en margir aðrir áður en ég kemst að réttri niðurstöðu. Kannski er ég dálítið fífldjarfur varðandi mínar eigin hugmyndir því mér finnst þær yfirleitt frábærar. Kannski er þetta bara vegna þess að ég er pínu vitlaus.“
Atli ólst upp hjá föður sínum á Selfossi frá fjögurra ára aldri, en þá skildu foreldrar hans.
„Það var bara samkomulag hjá mömmu og pabba að ég færi með honum. Ég er einkabarn pabba, en mamma á þrjú önnur, svo hann fékk mig. Mamma býr rétt utan við Sauðárkrók og ég fór til hennar á sumrin, um áramót og í öðrum fríum. Mér fannst þetta alltaf frábært fyrirkomulag og man ekki eftir neinum slæmum áhrifum. Pabbi tók að sér að vera mamma og pabbi, bakaði á sunnudögum og svona, og mér fannst frábært að komast í sveitina á sumrin og fá tvöfaldan fjölda af afmælisgjöfum. Þau hafa bæði alltaf stutt mig og haft trú á mér. Ég fékk til dæmis ekkert sérstaklega að heyra það þegar ég hætti í framhaldsskóla. Ég er alls ekki viss um að ég hefði sjálfur verið svona jákvæður við tæplega tvítugan náunga nákominn mér sem hefði tekið sömu ákvarðanir og ég.“
Þegar Atli hætti í framhaldsskóla ákvað hann að finna sér eitthvað að gera. „Annars vegar sótti ég um starf námsráðgjafa í gamla grunnskólanum mínum, og hins vegar um starf blaðamanns á Glugganum, sem er ekki lengur til.“ Atla fannst prýðileg hugmynd að gerast námsráðgjafi og sá fyrir sér að vera gaurinn sem mundi ná ferlega vel til krakkanna og segja bara „krakkar, hei … róið ykkur aðeins“. „Það var mjög furðuleg hugmynd og ég fékk að sjálfsögðu ekki starfið. Ég fékk þó fallegt bréf um að hámenntuð og mikilhæf kona hefði verið ráðin.“
Þóra Þórarinsdóttir á Glugganum ákvað hins vegar að ráða Atla í starf blaðamanns. „Það var frábær skóli. Ég sá í fyrsta lagi að mér fannst þetta skemmtilegt og svo var hún svo góður yfirmaður að á mjög stuttum tíma náði hún algjörlega að tuska mig til – kveikja áhuga og skóla mig til varðandi stíl og vinnubrögð. Ég fékk að hlaupa af mér hornin og hún sýndi mér enga miskunn. Ég skilaði til hennar efni og fékk það stundum algjörlega útkrassað til baka með skilaboðum um að laga allt. Hún var kennarinn sem ég hafði aldrei og þetta kveikti áhuga á fjölmiðlum. Ég flutti svo til Reykjavíkur og sótti um fjölda starfa og fékk að lokum starf sem umbrotsmaður á Blaðinu, þar sem Karl Garðarsson, núverandi þingmaður Framsóknarflokksins, var ritstjóri. Þá kviknaði áhuginn fyrir alvöru. Fljótlega fór ég að mæta tveimur tímum fyrir minn vinnutíma og skrifa skemmtifréttir. Þegar ég fór að fund Kalla til að semja um þessa tvo aukatíma gerði ég skelfilegan launadíl. Ég hélt samt að hann væri geggjaður.
Þegar ég byrjaði að skrifa pistla í fjölmiðladálkinn sem Kolbrún Bergþórsdóttir réð yfir, eignaðist ég annan strangan kennara. Hún var algjörlega miskunnarlaus þegar það sem ég skilaði af mér var glatað, og hún hrópaði það yfirleitt yfir ritstjórnina. Það var mjög góður skóli og hún kenndi mér mikið. Þaðan fór ég yfir á tímaritið Monitor og hætti skömmu áður en Mogginn keypti það og í kjölfarið byrjaði ég á Fréttablaðinu.“
Þegar ég var á leiðinni til Atla og kastaði kveðju á Kolbrúnu Bergþórsdóttur, sem er einmitt ritstjóri minn í dag, hrópaði hún á eftir mér: „Mundu að spyrja hann um dauðahræðsluna“. Það er næsta spurning. Atli hlær.
Ef eitthvað var að mér var ég sannfærður um að ég væri kominn með hræðilegan og banvænan sjúkdóm.
„Ég er flughræddur og oft mjög hræddur í bíl hjá öðrum. Ég átti það til að lesa um sjúkdóma og gúgla einkenni og finna fyrir þeim öllum. Ef eitthvað var að mér var ég sannfærður um að ég væri kominn með hræðilegan og banvænan sjúkdóm. Aðallega snýst þetta um að ég verði ekki alltaf hérna – og mér finnst það skelfileg tilhugsun. Ég held það sé einfaldlega vegna þess að ég er að skemmta mér svo vel. Ég hef gaman af þessu öllu og ég vil eiginlega bara vera á þeim stað sem ég er núna í 20 eða 50 ár í viðbót. Ég vil hafa þetta svona og það sem hræðir mig við dauðann er að ég fái ekki að vera alltaf til.“ Atli bætir því við að hann voni að fyrirsögn viðtalsins verði ekki „DAUÐINN HRÆÐIR MIG“. „Ég hugsa ekkert um dauðann dagsdaglega, en þetta læðist að mér við og við og háir mér líklega minna en þegar við Kolla unnum saman. Ég hef skánað heilmikið.“
Atli er greinilega í mjög góðu líkamlegu formi, og ég spyr hann næst hvort þessi lífsþorsti knýi hann áfram í heilbrigðum lífsháttum.
„Ég æfi 5–6 sinnum í viku. Annars vegar víkingaþrek í Mjölni, og hins vegar er ég í körfubolta. Ég er ekkert að fela það að ég vil æfa til að halda mér ungum sem lengst og það hefur keðjuverkandi áhrif á líf mitt. Mér líður vel og ég get borðað það sem ég vil borða. Ég elska pítsu og mundi borða pítsu í öll mál ef samfélagið samþykkti það. Ég borða líka mikið sælgæti og elska kex og snakk. Það er ein af ástæðunum fyrir því að ég æfi ég svona mikið. En svo er það auðvitað eina vitið. Endorfín er ótrúlegt efni.
Ég var metnaðarfullur djammari áður fyrr. Svo fékk ég ógeð og skipti úr magni yfir í gæði. Mér finnst gott að drekka mjög góðan bjór, en drekk síður til að verða fullur.“
Atli á kærustu sem heitir Lilja og er Vesturbæingur. Þau eru búin að vera saman í þrjú ár og og búa í Vesturbænum. Ég spyr hvort parið sé farið að huga að barneignum. „Já já, það er allt opið og ég er til í allt. Ég er mikill barnakarl. Ég hef svo barnslegt andlit og mig grunar að börn líti á mig sem jafningja sem getur gert allt sem þau geta ekki gert. Get reimað á mig skóna, er með tekjur, ræð í hverju ég er og fæ mér stundum kex í kvöldmat. Þau hljóta að skynja þetta og sýna velþóknun sína með því að kætast í kringum mig.“
Uppteknasti maður á Íslandi er nánast alltaf vinnandi og hefur ekki tíma fyrir mikið annað en kærustuna og líkamsrækt.
„Annríkið bitnar aðallega á kærustunni og hún er örugglega Íslandsmeistari í umburðarlyndi. Ég verð alltaf að taka tölvuna með hvert sem við förum því ég þarf stöðugt að sinna Nútímanum. Ég hef mikinn áhuga á körfubolta og spila í utandeildarliði sem heitir Vonda liðið. Það þarf alltaf að vera eitt vont lið eins og í bíómyndum. Við erum í svörtum búningum með hauskúpum og erum mjög góðir. Höfum unnið okkar riðil í utandeildinni tvö ár í röð en svo dottið út í úrslitakeppninni á grátlegan hátt.“
Atli segist þó ekki búa yfir sérstaklega miklu keppnisskapi. „Ég er með leiðinlega mikið jafnaðargeð. Lilja hefur til dæmis kvartað yfir því að ég hafi varla reiðst eða grátið síðan við kynntumst. Hún hefur reyndar aldrei hitt vinnu-Atla – hann er grjótharður og ég vil ekki kynna hann fyrir henni. Hún fær frekar að sjá mínar ljúfustu hliðar. Í körfuboltanum er ég aðeins nær vinnu-Atla – tudda og ríf kjaft. Ég held að þessi mikla hreyfing og útrás sem ég fæ stuðli að jafnaðargeðinu.“
Ráðningu fyrsta starfsmannsins á Nútímann er við að ljúka, en með henni sér Atli fram á að geta kannski tekið sér frídaga af og til. Í lok sumars ætlar hann að hætta sér upp í flugvél með kærustunni. „Ég ætla að reyna að skilja tölvuna eftir heima. Það er ekki víst að það takist en ég er að vinna í því!“
