„Takk, íslenska heilbrigðiskerfi, takk fyrir að gefa mér loforð 4x síðan í september með dagsetningum og svíkja þau öll, takk fyrir að hringja aldrei í mig og athuga hvernig mér líður með að þið eruð að kvelja í mér sálina ítrekað, takk fyrir að hringja með 2ja vikna fyrirvara og segja mér svo bara að brosa þótt þið hefðuð verið að færa mér verstu frétt lífs míns.“
Svona hefst Facebook-stöðufærsla hjá Natösju Dagbjartardóttur, transkonu sem hefur fengið loforð um kynleiðréttingaraðgerð hjá Landspítalanum en ítrekaðar frestanir síðan september 2017. Er nú allt útlit fyrir því að verði ekki af aðgerðinni fyrr en að lágmarki næsta haust, október mögulega. Natasja er orðin veik af átröskun og kvíðanum sem fylgir svona stöðu.
Í stöðufærslunni heldur Natasja áfram: „Það er ykkur heilbrigðiskerfinu að kenna að ég er orðin veik aftur, og þið vitið nákvæmlega upp á hár að þetta er staðan. Ef ég væri ekki hörð af mér og neitaði að gefast upp með kærleika og bjartsýni að leiðarljósi, þá væri ég löngu orðin að minningargrein í morgunblaðinu.“
Í samtali við DV segist Natasja hafa fengið símtal tveimur vikum fyrir fjórðu frestunina þar sem sagt var að öllum aðgerðum í sumar væri aflýst. Þau töluðu um að hafa samband með haustinu og sögðu: „Sumarið er líka alveg að koma, best að brosa bara og hafa gaman.“ Þetta voru ráðleggingarnar.“
Natasja var númer eitt í röðinni í september í fyrra þó annarri hafi manneskju verið hleypt í aðgerð á undan. „Þau gleymdu mér,“ mælir hún. Var þá ekki fyrr en í lok febrúarmánaðar þar sem henni bauðst skoðun og viðtal og vegna þess að skurðlæknirinn var staddur á landinu. „Ég hitti hann þá og var boðið að velja apríl eða maí og þá sagði hann: „Hvaða rugl er í gangi? Af hverju erum við að hittast fyrst núna?““
Að sögn Natösju skildi skurðlæknirinn ómögulega hvað væri í gangi á sínum tíma og mætti segja sama um Óttar Guðmundsson geðlækni. „Hann hringdi í mig í apríl og spurði hvort búið væri að fresta aðgerðinni enn eina ferðina. Ég sagði við hann að ég væri að missa vitið, þá sagðist hann vita það fullkomlega en ég hef ekkert heyrt síðan þá,“ segir hún.
Báðar dagsetningarnar sem skurðlæknirinn bauð liðu hjá og heyrðist ekkert frá spítalanum. „Mér var ekki einu sinni ráðlagt hvernig ég ætti að höndla tilveruna eftir þessi vonbrigði, ég er bara ein og bíð heima allan daginn eftir að eitthvað kraftaverk gerist,“ segir hún.
„Og hér er ég. Ég fæ engin símtöl eða stuðning með „kannski október“ í farteskinu. Og ég græt bara og æli.“
