Fyrir tveimur árum greindist Charlie Proctor, þá fjögurra ára, með sjaldgæft krabbamein sem var þess valdandi að hann þurfti nauðsynlega að gangast undir lifrarígræðslu. Foreldrar hans, sem búa á Englandi, gerðu allt sem í þeirra valdi stóð til að hægt væri að bjarga lífi hans og koma honum í þessa lífsnauðsynlegu aðgerð sem aðeins var hægt að framkvæma í Bandaríkjunum.

En áður en af því varð lést Charlie eða þann 10. nóvember síðastliðinn, aðeins sex ára að aldri en hann var nýbúinn að halda upp á afmælið sitt. Skömmu fyrir andlát hans birti móðir hans, Amber Schofield, meðfylgjandi mynd af honum á Facebook.

Með myndinn skrifaði hún:

„„Ég veit ekki hvað ég á að gera lengur“ er það sem hann segir oftast. Í dag hefur hann verið mjög órólegur, hann hefur legið, hann hefur setið, legið í rúminu, síðan á fótum og svona hefur þetta gengið. Eitt sinn sneri hann sér að mér og sagði lágri geispandi röddu: „Mamma, mér þykir þetta svo leitt“.

Hann var leiður yfir að nú þurfti að færa hann aftur og fannst honum hann þurfa að biðjast afsökunar á því? Núna finnst honum eins og hann sé „fyrir“. Þetta nístir í hjartastað. Ekkert barn á að þurfa að upplifa sömu tilfinningar og Charlie. Ekkert barn!“

Nokkrum klukkustundum síðar lést Charlie í örmum foreldra sinna.

„Klukkan 23.14 í gærkvöldi tók besti vinur minn, heimur minn, Charlie síðasta andardráttinn. Hann lést friðsæll í örmum mínum og faðir hans hélt utan um okkur. Það blæðir úr hjörtum okkar. Heimurinn hefur misst ótrúlegan lítinn dreng. Charlie, þú gafst mér færi á að vera móðir.“

„Ég sakna hans. Ég sakna þess að sjá hann ekki brosa vitandi að ég mun aldrei aftur sjá bros hans nema á myndum. Ég mun aldrei heyra Charlie hlæja aftur. Haldið þétt um börnin ykkar og faðmið þau og kyssið. Þið hafið ekki áttað ykkur á hversu lánsöm þið eruð. Ekki taka lífinu sem sjálfsögðum hlut.“