– um óraunhæfar væntingar í ræktinni, ókristilegan fótaferðartíma og hvernig það er að vera samvaxin eiginmanninum í 30 ár
Linda Jónsdóttir, einkaþjálfari hjá World Class, fæddist á Húsavík þann 25. júlí árið 1962 og verður því 56 ára á þessu ári. Hún hefur verið gift Baldri Borgþórssyni síðustu 30 árin en hann starfar sem einkaþjálfari á sama stað. Linda byrjaði að æfa lyftingar í lítilli líkamsræktarstöð hjá Finni Karlssyni í Brautarholti árið 1979 en síðar færði hún sig yfir Orkubót og þaðan í æfingastöðina í Engihjalla þar sem hún starfaði í kringum 1985. Síðar hefur hún unnið á nokkrum líkamsræktarstöðvum, meðal annars Ræktinni sem var í Vesturbænum og á Seltjarnarnesi en árið 1996 tók hún við gráðu sem einkaþjálfari og hefur starfað sem slíkur allar götur síðan, lengst af hjá World Class í Laugum, eða frá árinu 2006. Sem sagt í 22 ár. Hún býr ásamt eiginmanni sínum og tveimur sonum, þeim Alexander Jóni, 27 ára, og Baldri Páli, 23 ára, í Úlfarsfellinu og vaknar fyrir allar aldir.
„Ég vakna klukkan korter í fimm sem er bæði ógeðslegt og fáránlegt þegar maður fer að spá í það. Þetta á ekkert vel við mig því ég er b-manneskja í eðli mínu en maður neyðist til að stríða gegn eðlinu. Það fyrsta sem ég geri er að fá mér kaffibolla og fara svo í bað. Ég fer aldrei í sturtu. Svona korter í sex eru allir klárir hérna og við Baldur, maðurinn minn, keyrum niður í World Class þar sem við vinnum bæði.“
„Fyrstu kúnnarnir mæta klukkan sex. Ég er eiginlega bara með hópa núna enda þekki ég ekki marga sem hafa efni á því að borga sextíu eða sjötíu þúsund á mánuði fyrir að horfast í augu við einkaþjálfann sinn í klukkutíma. Svo finnst mér hópaþjálfun bara miklu skemmtilegri. Æfingarnar ganga út á styrk, þol, jafnvægi, hittni og fleira sem heldur manni í formi. Þær eru mjög alhliða og fjölbreyttar en taka mið af ástandi einstaklinganna. Væntingar fólks í sambandi við líkamsrækt hafa sem betur fer breyst mjög mikið á síðustu árum. Það ætla sér ekki allir að verða eins og keppnisfólk á nokkrum vikum. Áherslan er meira á alhliða heilsu en áður virkaði það eins og fólk ætlaði bara að koma til að grenna sig. Nú skilja fleiri að það er vel hægt að vera þétt/ur en í gríðarlega góðu formi. Þetta snýst meira um heilsuna en útlitið hjá flestum sem til mín koma. Þó að hitt sé alltaf líka til. Svo er ég kannski bara hætt að hlusta á rugl í fólki sem er með óraunhæfar væntingar? Það spilar örugglega inn í.“
Þetta er nú ekki ráð en það sem hefur nýst mér best í lífinu var Dale Carnegie-námskeiðið sem umbylti lífi mínu í kringum 2002. Þá small eitthvað gott saman í hausnum á mér.
Besta ráð sem þú getur gefið öðrum?
Æðruleysi og að láta ekkert, hvorki hugsanir, fólk né aðstæður, halda aftur af sér ef maður hefur einlægan áhuga og vilja til að gera eitthvað við líf sitt.
Hvað vildirðu að þú hefðir vitað fyrr?
Þegar maður eldist þá verður manni meira sama um álit annarra enda áttar maður sig á því að það getur oft verið hugarburður. Hvernig á maður að vita hvað aðrir eru að hugsa? Og til hvers að láta álit annarra stjórna því sem maður sjálfur gerir, ef það er svo bara ímyndun? Ég vildi að ég hefði vitað þetta fyrr.
„Ég borða morgunmatinn oftast svona milli átta og níu. Alltaf búst eða hafragraut. Það er allt til alls hér í vinnunni. Síðan erum við hjónin áfram að þjálfa til klukkan eitt en alls ekki lengur. Við erum hætt að vinna yfir okkur.“
„Sko. Við hjónin erum bara alltaf saman. Það er alveg með ólíkindum! Þegar við erum búin að þjálfa keyrum við heim og fáum okkur léttan hádegismat, skyr og flatkökur eða þess háttar, og eftir það förum við gjarna að gera upp sumarbústaðinn okkar í Grímsnesinu. Við keyptum gamlan bústað sem við höfum verið að gera upp síðan síðasta sumar og hann fer alveg að verða tilbúinn. Við erum yfirleitt að þessu fram á kvöld og þá er brunað í bæinn en ferðin tekur rétt um 40 mínútur.“
„Við erum komin heim um kvöldmatar leytið og þá borðum við yfirleitt öll saman, án þess að það sé eitthvað formlegt. Eldri sonurinn er að ljúka námi og ætlar að búa hjá okkur þangað til hann kaupir sér íbúð í sumar en hinn er enn að finna sig í lífinu.“
„Ég er týpan sem er með svefntruflanir. Fer ekki að sofa í takt við fótaferð og er svo að vakna stundum um miðjar nætur, eða fyrr en 4.45. Maður er bara orðinn svo vanur þessu. Það venst allt einhvern veginn sama hversu vitlaust það er. Ég glápi oftast á sjónvarpið þar til ég fer að sofa en það er á stefnuskránni að byrja aftur að lesa meira, enda mun betra fyrir mann.“
