Íran er mikið í fréttum þessa dagana – og flest er það neikvætt. Því verður vart neitað að Íran er stjórnað af illþýði – hvergi á byggðu bóli eru jafn margar aftökur, trúræðinu er haldið uppi með öfgasveitum sem kallast Byltingarverðir. Í þessu felst gríðarleg spilling – Íran mun, þrátt fyrir að hampa trúnni svo mjög, vera eitt spilltasta ríki heims.

En Íran er líka menningarríki. Land með stórbrotna sögu – saga Persa sem byggja Íran nær langt aftur fyrir Krists burð og þeir voru helsta veldi í Miðausturlöndum á löngu tímaskeiði. Þá byggðu þeir borgir eins og Persepolis sem Trump hótar nú að granda. Löngu á undan honum var reyndar á ferðinni Alexander mikli og tók borgina. Svo löng er tímalínan.

Hér lítil og afar falleg stuttmynd sem hefur fengið alþjóðlegar viðurkenningar. Hún er ekki nema ein mínúta. Í henni eru þó smáatriði sem segja langa sögu. Konan og maðurinn eru að fara með kvæði eftir skáldið Hafez sem var uppi á 14. öld – skáldskapur hans er talinn hápunktur hinnar merku bókmenningar Persa. Það er svo til marks um að Iran er enn menningarríki – þrátt fyrir ömurlegt stjórnarfar – að á síðari árumhefur kvikmyndagerð þar staðið með miklum blóma.

En gömlu hjónin fara semsé með kvæði og í næsta bíl eru hjón að rífast með barn í aftursætinu. Gamli maðurinn endar með því að færa unga fólkinu blómin. En það er þá að við sjáum að sæti konunnar er í raun autt. Hann er á leiðinni með blómin í kirkjugarðinn til hennar. Það er fimmtudagur, ég les á einum stað að þá tíðkist að heimsækja liðna ættingja í kirkjugarða í Íran.

Þetta er sjónarhorn inn í sannan menningarheim sem gott væri að kynnast betur – á tíma hótana og svigurmæla.