Ég sagði einu sinni við Gunnu Ögmunds að ég myndi styðja hana í hvaða embætti sem hún sæktist eftir. Þetta var ekki pólitísk afstaða heldur stuðningsyfirlýsing við Gunnu sjálfa, stafaði af mannkostum hennar og lífssýn, alveg burtséð frá því í hvaða flokki hún starfaði.
Gunna var raunar þeirrar gerðar að hún gat talað við alla, háa sem lága, hún fór ekki í manngreinarálit, hún gat átt samskipti við andstæðinga sína í pólitík – öllum líkaði vel við Gunnu, mátu heiðarleika hennar, hreinskiptni – og svo auðvitað húmorinn.
Ég held ég hafi aldrei heyrt neinn mann tala illa um Guðrúnu Ögmundsdóttur. Pólitíkin væri betri ef væri fleira fólk eins og hún. Hún vildi vel.
Gunna sat á Alþingi og í borgarstjórn. Þegar ég hitti hana fann ég að það var tvennt sem hún þoldi illa – fals og öfgar. Sjálf var hún einlæg hugsjónamanneskja og frumherji – hún háði baráttu fyrir jafnrétti, mannréttindum og frelsi. Margt af því sem hún barðist fyrir þykir næstum sjálfsagt núna en var það ekki þegar baráttan hófst. Og hún gerði það á sinn hátt, algjörlega án yfirlætis og skinhelgi.
Hún var blátt áfram hún Gunna, skemmtileg, mannvinur – stórkostleg með sína rámu rödd og blik í auga.