Ný bók Ólínu Þorvarðardóttur, Spegill fyrir skuggabaldur, hefur vakið mikla athygli. Þar veitist hún að meintri samtryggingu og spillingu er varðar mannaráðningar og útilokun þeirra sem viðra skoðanir sem ekki eru þóknanlegar.
Björn Bjarnason, fyrrverandi ráðherra, hefur rýnt í bók Ólínu og er lítt hrifinn. Samandregin niðurstaða hans er þessi: „Bók Ólínu er ófrumleg. Hún er
skrifuð af sjónarhóli sem leiðir til fyrirsjáanlegrar en rangrar niðurstöðu.“
Björn segir að þungamiðja bókarinnar sé að Ólína hafi hvorki verið ráðin þjóðgarðsvörður á Þingvöllum haustið 2018 né forseti hug- og félagsvísindasviðs Háskólans á Akureyri árið 2013. „Ólína skrifar sig frá sársaukanum með því að tala illa um skuggabaldra og styðst þar við galdrafræði,“ segir Björn um aðferð Ólínu. Segir hann Ólínu hafa svarthvíta mynd af mönnum og málefnum. Segir hann að í bókinni veitist hún að þeim sem hún kalli skuggabaldra en hefji upp til skýjanna þá sem hún álíti vera snillinga án hæfilegs frama. Meðal vanmetinna snillinga séu hún sjálf, Þorvaldur Gylfason prófessor, Jón Þórisson arkitekt og Jóhann Hauksson blaðamaður.
Í bókinni styður Ólína hugmynd um miðlæga opinbera ráðningarþjónustu undir eftirliti þingskipaðrar nefnda. Á þann veg sé hægt að útiloka stjórnmálamenn frá mannaráðningum. Um þetta segir Björn:
„Þegar 15 dómarar voru skipaðir í landsrétt um árið var stuðst við óhlutdrægasta ráðningarferli sem hannað hafði verið hér. Skapa átti jafnvægi á milli þriggja arma ríkisvaldsins: dómsvalds, löggjafarvalds og framkvæmdavalds. Farið var eftir leikreglunum en ferlið var misheppnað og dýrkeypt. Dómsvaldinu er enn mikið í mun að sanna að það sé fremst meðal jafningja.
Miðlæg ráðningarstofa ríkisins bindur ekki enda á þrætur vegna opinberra mannaráðninga. Bók Ólínu sannar hvað seilast má langt til að réttlæta eigin málstað þegar gert er upp á milli manna.“
Í bókinni gagnrýnir Ólína að ríkisstjórnin hafi gengið framhjá Þorvaldi Gylfasyni við ráðningu ritstjórna fræðirits um efnahagsmál sem ríkisstjórnin fjármagnar. Björn gefur lítið fyrir þessa gagnrýni og segir: „Vonbrigði Þorvaldar Gylfasonar yfir að verða ekki ritstjóri þessa norræna tímarits eins og hann vænti eftir samtal við samstarfsmann í Stokkhólmi virðist mega rekja til þess að væntingar prófessorsins voru reistar á sniðgöngu við norrænar ráðningarreglur.“
Björn segir að bók Ólínu sé full af þverstæðum og undrast að hún taki ekki upp hanskann fyrir þá sem Sólveig Anna Jónsdóttir hafi rekið frá Eflingu við valdatöku sína þar, en Sólveig Anna er á meðal þeirra sem Ólína hrósar í bókinni.
Björn segir:
„Bók dr. Ólínu Kjerúlf Þorvarðardóttur einkennist þannig af þverstæðum. Fullyrðingarnar um hve illa sé staðið að ráðningu til opinberra starfa eru ótrúverðugar þegar litið er til þess hæfa fólks sem sinnir slíkum störfum. Er undarlegt að samtök þess sitji þegjandi undir því sem Ólína hefur fram að færa.“
