Svona hefst pistill Birgittu Þuru Birgisdóttur í Morgunblaðinu. Birgitta skrifaði þennan pistill árið 2018 en birtir hann fyrst núna.
„Ég er búin að gefa mér í ár að hugsa hvort ég ætti að birta þetta. Ég hef látið af störfum sem sjúkraliði því ég læt ekki bjóða mér hvað sem er,“ skrifar hún.
Þegar pistillinn var skrifaður vann Birgitta sem sjúkraliði á deild Sjúkrahúsi Akraness, þar sem fólk bíður eftir því að fara á hjúkrunarheimili.
Óhófleg símanotkun
Eitt af því sem Birgitta vekur athygli á í pistli sínum er símanotkun heilbrigðisstarfsfólks.
„Það sem ég horfi upp á og að sögn gamla fólksins okkar og nánustu aðstandenda er að heilbrigðisstarfsfólk er með símann nánast límdan á sér ,sem á í alvöru talað ekki að eiga sér stað nema inni á vaktstofu og alls ekki fyrir augum sjúklinga sem vita nánast ekki hvaða tæki þetta er […] Að sjálfsögðu getum við verið að bíða eftir nauðsynlegum símtölum, þá ætti það ekki að vera tiltökumál,“ segir Birgitta Þura. Hún segist vera hlynnt því að gera sem mest með fólkinu, Eins og að spila, lesa, púsla, prjóna og spjalla.
Elskaði vinnuna
Birgitta Þura elskaði að eigin sögn sjúkraliðsvinnu alveg hreint út í eitt.
„Ég gleymdi því í nærveru þeirra að þurfi að þurrka munnvik, skeina, taka úr þvagleggi, nálar, hjálpa fólkinu í og úr rúmi, díla við kvíða, depurð og sorg, tannbursta, losa stómapoka, þvagpoka og í raun öllu sem þau þarfnast vegna þess að ég met mitt starf mikils og vildi ég óska þess svo heitt og innilega að enginn væri í þeirri stöðu að líða illa út af starfsfólki eða aðstandendum, ég myndi hiklaust taka sjúklinga með mér heim ef ég hefði aðstöðu eða getu til.“
Hún segir að þeir sjúklingar sem koma til þeirra vilja oftast ekki koma í svona biðstöðu og verða ringlaðir og óöruggir. En þegar þeir fá pláss á hjúkrunarheimilivilja þeir alls ekki fara.
„Sem hlýtur að vera ágætishrós fyrir okkur sem starfsfólk – lækna, hjúkrunarfræðinga, sjúkraliða og aðra starfsmenn. Laun sjúkraliða eru alls ekki upp á marga fiska og ætti aldeilis að virða okkur meira en ríkið gerir. Oft finnst mér, sem sjúkraliða, margir meta okkur lítilsháttar og sem einskonar gólftusku. Hvernig eigum við, þessir ungu sjúkraliðar, að safna okkur fyrir íbúð? Framfleyta börnunum okkar?“
Sá ekki fram á það
Birgitta skrifar í pistlinum að hún sjái ekki fram á að geta það, og eins og tekið er fram í upphafi pistilsins þá starfar hún ekki lengur sem sjúkraliði í dag.
„Hvernig fer ef sjúkraliðastétt deyr út vegna þess að þið sem eruð í ríkisstjórn getið ekki hækkað launin okkar? Guð hjálpi okkur öllum. Það er örugglega ekki einn einasti úr þessari aumu ríkisstjórn sem sér þetta en hvað viljið þið þegar þið verðið orðin gömul og grá – eða „ung“ og ósjálfstæð? Það erum við, læknar og hjúkrunarfræðingar sem sjáum um ykkur ef eitthvað fer úrskeiðis heilsunnar vegna,“ segir hún.
„Þetta heilbrigðiskerfi er gjörsamlega út í hött og þarf að laga undir eins!! Annars eigið þið eftir að missa (í alvöru talað) góða mjög góða sjúkraliða sem hafa áhuga á sínu starfi.“
Þú getur lesið pistill Birgittu Þuru í Morgunblaðinu.
