X-Men hafa alltaf verið dálítið óhefðbundnar ofurhetjur og myndirnar því óhefðbundnar ofurhetjumyndir. Í stað þess að vera stanslaust að sprengja borgir var flakkað um í tíma og rúmi, og jafnvel skúrkarnir voru merkilega margvíðir. Nú erum við hins vegar á kunnuglegri slóðum, vondi karlinn er afar vondur og leggur hálfan heiminn í rúst og hetjurnar láta það lítið á sig fá þótt milljónir farist.

20 ár eru liðin síðan X-Men voru staddir í Kúbudeilunni og fólk hefur elst mismikið og er það ekki bara ofurkröftum að þakka, Fassbender á bara 17 ár eftir til að verða að Ian McKellen. Sögulega víddin er skemmtileg, árið er 1983, Magneto er orðinn stálverkamaður í Póllandi en mynd af Reagan prýðir höfuðstöðvar FBI.

Því miður er lítið unnið með þetta. Þess í stað er skúrkurinn genginn aftur frá Egyptalandi og útrýmir kjarnorkuvopnum til að leggja síðan heiminn í rúst. Tómas Lemarquis bregður fyrir, hann er kannski ekki eini ofurskúrkur Íslands en sá fyrsti á hvíta tjaldinu.

Magneto er auðveldlega fyrirgefin fjöldamorðsárátta sín og dansarinn Jackman verður stöðugt minna sannfærandi sem Wolverine. Avengers drápu sinn Quicksilver en hér fær hann stærra hlutverk, og þó finnst manni maður hafa séð þetta allt áður. Myndin minnir mann fyrst og fremst á hvað Days of Future Past var góð, og þótt megi hafa gaman af sjónarspilinu hér er myndin á allan hátt alveg dæmigerð ofurhetjumynd. Ofuráhersla er lögð á nánast almáttugt fólk sem tekst á með hugarorku sem er lítið gaman til lengdar. Vonandi fær Tómas að verða aðalvondikarlinn í næstu mynd.