„Allt frá áramótum hefur þjóðin fylgst með miklum sárinda-sirkus í þjóðmálaumræðunni. Allt í boði flottu krakkanna í Sjálfstæðisflokknum, dónakarlanna í Miðflokki og kvótavaldsins í SFS. Þetta er svolítið sérstakur sirkus, með stórum grátkór og reiðum trúðum, og sýningarnar mjög langar; það getur tekið á að fylgjast með þeim en stundum er þó stórgaman alveg.“
Svona byrjar löng og yfirgripsmikil grein sem Hallgrímur Helgason birtir í Heimildinni. Þar rekur hann framferði stjórnarandstöðunnar frá því að núverandi ríkisstjórn tók við völdum. Hallgrímur stiklar á stóru og byrjar á fárinu sem varð í Sjálfstæðisflokknum þegar hann missti þingflokksherbergið sem hann hafði verið í frá lýðveldisstofnun eða svo.
„Sjónvarpsáhorfendum leið eins og þeir væru að horfa á ameríska bíómynd sem gerist í menntaskóla þar sem flottu krakkarnir missa óvænt forréttindi sín og „vonda stelpan“ (leikin af Hildi Sverrisdóttur) mætti sár og ill í öll viðtöl.“
Hann rifjar upp aðförina að Ásthildi Lóu Þórsdóttur og þátt Morgunblaðsins þingmanna Sjálfstæðisflokksins í henni.
„Meðan á þessu öllu gekk náði Jensarmurinn að hertaka pontuna góðu á Alþingi undir liðnum „áfastir í umræðunni“, þar sem hinir ýmsu tappar flokksins fengu að láta ljós sitt skína en urðu fyrir vikið jafnhvimleiðir og plasttapparnir sjálfir.
Óvæntur happafengur kom svo þegar nýjum mennta- og barnamálaráðherra svelgdist á enskunni í Hörpu. Hoppuðu nú margir upp á nef sér og var kostulegt að fylgjast með alls ósigldu fólki hneykslast á „sveitamanninum“. Sem kunnugt er hefur það lengi háð flokkakerfinu okkar hve fáir þingmenn eða ráðherrar hafa búið og lært í útlöndum, hér hafa lengstum setið heimalningar á öllum stólum, misgóðir í ensku og dönsku. Frægt er dæmi Gísla Marteins sem á miðjum ferli hélt utan til náms og menntaði sig þar með óvart út úr flokknum sínum. Víðsýni og veraldarmennska virkar ekki í valdakreðsunum hér heima. En hvað um það, fólk sem heldur að það kunni ensku fékk nú að hneykslast á manni sem aldrei hélt því fram að hann kynni hana.“
Svo víkur sögunni að veiðigjaldamálinu. Þar rifjar Hallgrímur upp hvernig hagfræðingur SFS og formaðurinn, Guðmundur í Brimi, voru eins og gráir kettir í þinginu og í þingflokksherbergi Sjálfstæðismanna meðan fyrsta umræðan um veiðigjaldafrumvarpið fór fram.
„Fremstur fór reiðirjóður Jens, sem virðist aldrei gera eins og mamma hans segir honum, heldur alltaf vera á vegum Karíusar og Baktusar, sem nú eru víst komnir í fiskeldi og kvóta fyrir austan. Þá kom Jón Gunnarsson, hinn eilífi aflifandi, nýkominn út úr sonarhneykslinu og talaði úr hvalsmaga. (Jón er svo langspilltur að liðið haust var hann tilbúinn að fórna restinni af mannorði sínu fyrir atvinnugrein sem þegar hafði lagt upp laupana.) Þarna var líka foringi flottu krakkanna, Hildur Sverrisdóttur, sem fór þó jafnan snemma heim til að geta hjálpað sínum á koddanum á kvöldin við að velja norska Exit-leikara gegn ríkisstjórninni. Formannsdraumurinn Áslaug Arna lagði og sitt glas á vogarskálarnar. Og svo voru þeir þarna líka, vetrarmaðurinn Vilhjálmur, sem glaður gengur í öll skítverk fyrir flokkinn, sem og plasttappinn frægi, Jón Pétur Zimsen, og talaði sá að þessu sinni úr hundseyra, svo mörgum þótti nóg um eyrnamergs-óþefinn sem lagði yfir þingsal. Fyrir Miðflokk töluðu afturbatabellirnir og afsagnarsmellirnir.
Hér bar margt nýtt við: Aldrei fyrr höfðum við heyrt heila stjórnmálaflokka taka undir, styðja og túlka fyrir okkur auglýsingaherferð einkafyrirtækja. Aldrei fyrr höfðum við séð svo skýrt hversu margir þingmenn eru til í allt fyrir SFS, samtök sem í óheppnu byggðunum vítt um landið kallast Samtök fjármagnseigenda í sjávarútvegi, en stundum líka Samtök flokkseigenda í sjávarútvegi. Aldrei fyrr höfðum við séð jafn grímulausa og jafn neyðarlega auðvörn á Alþingi, og það með fulltrúa auðsins á vappi um baksali þingsins. Það merkilega var nefnilega að hér vörðu flokkarnir ekki sitt eigið fé heldur afkomu auðugasta fólks landsins en með svo einbeittum hætti að flestir ályktuðu sem svo að þarna hlyti að liggja sjóðstraumur á milli.“
Hallgrímur beinir spjótum sínum m.a. að RÚV sem blés í heilan Torgs-þátt „sem virkaði eins og SFS hefði keypt hann. Á meðan horft var á prógrammið heyrði maður nánast tölvupóstinn frá Heiðrúnu Lind upp í Efstaleiti: Sko, við höfum þetta svona: Ég mæti ráðherranum í félagsheimilinu á Grundarfirði og við fyllum salinn af íbúum þar, starfsfólki og velunnurum G Run, hinni glæsilegu útgerð staðarins. Setjum svo eigandann og hans nánustu fjölskyldu á fremsta bekk og höfum viðtal við hann í byrjun þáttar.
Áhorfendur vítt um landið spurðu sig hins vegar: Af hverju þarf ráðherra í ríkisstjórn Íslands að mæta talskonu einkafyrirtækja þótt rík og öflug séu? Af hverju var ekki fenginn annar stjórnmálamaður til að mæta honum? Svarið blasti auðvitað við: SFS vildi hafa þetta svona og þrátt fyrir allt malið á þingi er SFS flokkunum æðra. Ergo: SFS ræður stefnu þeirra.
Planið gekk eftir og annar stjórnandi þáttarins setti svo óvænt punktinn yfir i-ið þegar hann í miðjum þætti ávarpaði salinn: „Öll þau sem eru á móti hækkun veiðigjaldsins rétti upp hönd!“ Öll viðstödd réttu auðvitað upp hönd, öll nema fjármálaráðherrann, enda Grundarfjörður vel settur með kvóta, veiðar og heimsins flottustu vinnslu. Hér skipti engu þótt 94% þjóðarinnar væru á öðru máli, Ríkissjónvarpinu hafði tekist að finna einn af örfáum stöðum á landinu þar sem 94% íbúa voru ósammála þjóðinni. Þetta gekk svo fram af ráðherra að hann fann sig knúinn til að spyrja stjórnendur þáttarins: „En þið? Ætlið þið ekkert að rétta upp hönd?“ Pínlegt augnablik sem að líkindum er eitt það mest niðurlægjandi í sögu sjónvarpsins. Auðvörninni hafði tekist það sem hún ætlaði sér: Að eignast umræðuna, ræðustól Alþingis, alla auglýsingatíma RÚV og nú fréttadeildina líka.“
Hallgrímur bendir á að hvað sem líður brölti Samtaka fjármagns-/flokkseigenda í sjávarútvegi og handbenda þeirra á þingi hafi ríkisstjórnin aukið fylgi sitt með hverri ræðunóttinni á Alþingi og standi það nú í 67 prósentum.
„Kæru vinir, látum ekki auðverjendur afvegaleiða okkur svo langt út úr sannfæringunni að við verðum á endanum samdauna maraþonmalinu og hagsmunagæslunni, hinu kvótasára kveini og græðginni sem aldrei deyr.
Besta vörn okkar felst í því að kalla þær væntanlegu æfingar sínu rétta nafni: Auðvörn allra tíma.“
Grein Hallgríms á Heimildinni í held er hér.
