Á síðari árum hafa rannsóknir vísindamanna sýnt fram á að ofneysla salts getur m.a. aukið líkur á hækkandi blóðþrýstingi og hjarta- og æðasjúkdómum.

Á fyrri hluta tuttugustu aldar var vitneskja um skaðsemi þess að innbyrða of mikið salt ekki eins vel þekkt. Mataræði Íslendinga einkenndist einmitt á þeim tíma mjög af neyslu saltra matvæla. Neysla grænmetis og ávaxta var takmörkuð en þeim mun meira fór fyrir t.d. saltfisk, smjöri og söltu kjöti.

Gott dæmi um hversu ríkjandi saltur matur var á þessum árum er hugmynd Helgu Sigurðardóttur að vikumatseðli fyrir fimm til sex manns sem birt var í dálknum Kvenþjóðin og heimilin í Morgunblaðinu, 14. janúar 1936. Aðalréttirnir á matseðlinum voru eftirfarandi:

Sunnudagur: Tilbúinn [svikinn] héri með brúnuðum kartöflum.

Mánudagur: Soðinn fiskur með kartöflum og fisksósu.

Þriðjudagur: Steiktur héri (leifarnar frá sunnudeginum).

Miðvikudagur: Soðinn saltfiskur með rófum, kartöflum og bræddu smjöri.

Fimmtudagur: Baunir með saltkjöti.

Föstudagur: Saltfisk-rúllur (leifar frá miðvikudeginum).

Laugardagur: Saltsíld með soðnum kartöflum, söxuðum lauk, kapers og hrærðu smjöri.

Uppskrift Helgu að svikna héranum er einnig ágætt dæmi um að eðlilegt þótti að spara ekki saltið við matargerð:

Hálft kíló nautakjöt. Hálft kíló svínakjöt (eða feitt saltkjöt). Tvö egg. Átta matskeiðar af brauðmylsnu. Ein til tvær teskeiðar salt. Tvær sneiðar af reyktu fleski. Tveir desilítrar af vatni. Fimmtíu grömm af smjörlíki. Hálfur lítri mjólk. Tvær til þrjár matskeiðar af hveiti og sósulitur.

Það er ekki ólíklegt að gerðar yrðu ýmsar athugasemdir við matseðil af þessu tagi nú á dögum.