Íslenskt samfélag er ekki ætlað almúganum. Það hefur alltaf þjónkað þeim sem betur hafa haft það um áraraðir. Og ríkjandi stjórnvöld, lengst af einn og sami flokkurinn, hafa fest í sessi sundrungina á milli þeirra sem gjalda og græða.
Þessu veldur einkanlega einn veikasti gjaldmiðill veraldar sem fær ekki staðist án hárra vaxta og verðtryggingar, sem merkir á mannamáli, að hann er alltof kostnaðarsamur fyrir almenning. Því er staðan sú að lántakendur, allur þorri launafólks í landinu, leggur stóran hluta af tekjum sínum til fjármagnseigenda á hverju ári. En með öðrum orðum merkir það að fátækari hluti landsmanna fitar þá betur stæðari, sjálft efnafólkið. Og þar er komið íslenska efnahagsundrið, eða hitt þá heldur.
Breytir hér engu að lántakendur eru hreyfiaflið í hagkerfinu. Með fjárfestingum sínum færa þeir efnahaginn úr stað. En á Íslandi er þeim einmitt refsað fyrir það. Nú um stundir með tvöfalt til þrefalt hærri vöxtum en þekkist í þeim löndum sem landsmenn bera sig einna oftast við hvað lífskjör varðar.
En það er enginn áhugi á að breyta þessu. Langflestum flokkum sem eiga sæti á Alþingi Íslendinga er sléttsama um þetta óheyrilega arðrán sem viðgengst á öllum tímum á Íslandi. Á meðan þessir martraðakenndu fjármagnsflutningar fara fram, árum saman, frá alþýðunni til aristókratanna, er hugur svo til allrar stjórnmálastéttarinnar bundinn við eitthvað allt annað.
Það merkir bara eitt. Mikill meirihluti Alþingis hefur ekki áhuga á að leiðrétta kjör almennings. Honum er fyrirmunað að bera hag þess fólks fyrir brjósti sem verður að greiða svo oft fyrir húsnæði sitt að engin önnur þjóð í heimi hér myndi sætta sig við viðlíka afarkjör – og raunar rán um hábjartan dag.
Og andlag þessa alls er stórlaskað hagkerfi sem heimtar líka sitt af almúganum. Og það til viðbótar við áðurnefnda óskammfeilni. Vegna krónunnar, sem er ekki boðleg í nokkru öðru landi en Íslandi, er samkeppnin í verslun og viðskiptum í skötulíki á norðurhjaranum. Þetta á ekki síst við um fjármálafyrirtækin í landinu, viðskiptabankana og tryggingafélögin, sem eru svo alræmd fyrir fákeppnina að önnur atvinnustarfsemi í landinu hefur ekki séð sér annað fært að ástunda annað eins. Verðsamráð byggingavöruverslana, olíufélaga og skipaútgerða eru hömruð í stein á Íslandi. Frjáls samkeppni í þessu volaða efnahagsumhverfi fær einfaldlega ekki þrifist.
„Mesti áfellisdómurinn yfir íslenskri pólitík er að hafa ekki í sér þá djörfung að bæta hag almennings.“
En stjórnmálastéttin vill hafa þetta svona. Í öllu falli stærstur hluti hennar. Og þar af leiðandi ríkjandi öfl. Hún kærir sig kollótta þótt þeir sem geti, flýi ástandið, og geri upp sín viðskipti í dölum eða evrum, einu nothæfu gjaldmiðlunum í viðskiptum hér á landi, á meðan pöpullinn situr uppi með ónýta krónu, allt sitt líf, og borgar allt sem hún á aukalega fyrir hana.
Mesti áfellisdómurinn yfir íslenskri pólitík er að hafa ekki í sér þá djörfung að bæta hag almennings. Því orsökina þekkja allir. Hennar er að leita í allt of veikri mynt. Jafnvel í Svíþjóð, sem er tuttugu og fimm sinnum stærra hagkerfi en Ísland, er uppi umræða um að sænska krónan sé allt of lítil og ræfilsleg fyrir alþjóðleg viðskipti og þau hin sem gerast heima fyrir. En á meðan ríkir þögnin ein á Íslandi. Engin raunveruleg svör. Kannski einhver æmtandi upphrópun, en ekkert alvarlegra.
Arðránið skal halda áfram. Frá lántakendum til fjármagnseigenda. Það er íslenska leiðin.
Og á meðan er bara fjasað um það eitt hvort ekki eigi að selja banka í almannaeigu til einstaklinga – og sjálfsagt vegna þess eins hvað landsmenn hafa góða reynslu af því að einkaframtakið sprangi þar um hirslur og hólf, allt þar til ríkið þarf að koma liðinu til hjálpar með gúlpvíðan pilsfald sinn.
